Του Διογένη Δημητρακόπουλου, Ανταποκριτή της Deutsche Welle στη Θεσσαλονίκη.
Με αφορμή δυο συναυλίες του αφιερωμένες στο ρεμπέτικο στη Γερμανία, ο Γιώργος Νταλάρας μιλά αποκλειστικά στην DW για το ρεμπέτικο, τους Έλληνες του εξωτερικού και τις δυσκολίες σήμερα.
Ο Νταλάρας, το ρεμπέτικο και η Γερμανία
Η Γερμανία είναι βασικός σταθμός στις περιοδείες του Γιώργου Νταλάρα, και μάλιστα με θεματική ενότητα τα ρεμπέτικα τραγούδια. Οι αίθουσες κλασικής μουσικής γεμίζουν με ρεμπέτικο ήχο και κάποιες φορές με το συρτάκι των θεατών στο άκουσμα της «Φραγκοσυριανής».
«Νιώθω πολύ οικεία και σε αυτό βοηθά το ελληνικό στοιχείο. Όλα αυτά τα χρόνια έχω αποκτήσει πολλούς καλούς φίλους σε αρκετές πόλεις στη Γερμανία. Οπότε είναι πάντα μεγάλη ευχαρίστηση να ερχόμαστε και να παίζουμε τα τραγούδια μας. Και θα ήθελα να μεταφέρω κι ένα μήνυμα στους συμπατριώτες μας, που ξέρω πως θα το κατανοήσουν. Όσο κι αν κάποιες φορές πικραινόμαστε από τη χώρα μας, σας παρακαλώ πολύ να μην την ξεχνάτε και να συνεχίζετε να τη στηρίζετε!», λέει σε μία αποκλειστική συνέντευξη στην Deutsche Welle ο Γιώργος Νταλάρας.
Πώς είναι να τραγουδά στο εξωτερικό σε ελληνικό και ξένο κοινό; Καταλαβαίνουν οι ξένοι τα ρεμπέτικα ή μήπως χρειάζονται τη βοήθεια… της τεχνητής νοημοσύνης; «Είναι πολλά τα χρόνια που οι συναυλίες μας στο εξωτερικό είναι σχεδόν ισάριθμες με αυτές στην Ελλάδα. Έχει λοιπόν κατακτηθεί, με κόπο και πολλή δουλειά, μία σχέση πολύ ξεχωριστή με τους ξένους ακροατές. Έχουμε παίξει αρκετές φορές τα ρεμπέτικα στην Ευρώπη και στην Αμερική και ο ενθουσιασμός είναι συγκινητικός. Δεν χωρά καμία τεχνητή νοημοσύνη στο συναίσθημα των ανθρώπων… Βοηθάνε πολύ όμως και οι Έλλ
τους Έλληνες να εξηγούν στους ξένους φίλους τους τα λόγια. Είναι ωραία αυτή η αλληλεπίδραση, δεν νομίζετε;», επισημαίνει ο Έλληνας τραγουδιστής.
«H Ευρώπη έχει μείνει πίσω πολιτικά»
«Οι κοινωνίες μας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχουν υποστεί σαρωτικά χτυπήματα. Η Ευρώπη έχει μείνει πίσω πολιτικά, σε μία οπισθοδρόμηση άνευ προηγουμένου. Φοβικά σύνδρομα, διχασμός, συντηρητισμός και άκρατος φιλελευθερισμός όξυναν τον φθόνο, την ανισότητα και την αδικία. Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια ακραία συμπτώματα και ολέθρια αποτελέσματα», τονίζει ο Γιώργος Νταλάρας. Στις περιοδείες του, λέει πως συναντά συχνά Έλληνες μετανάστες, που αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια μετά την ελληνική οικονομική κρίση: «Οι νέοι μας βιώνουν έναν αλλιώτικο πόλεμο, αυτόν της αδικίας, της ανέχειας, της αμφιβολίας, της αποξένωσης. Λένε πως τους πρόσφυγες τους δημιουργούν οι πόλεμοι και τους μετανάστες η οικονομική εξαθλίωση. Η ανάγκη καλύτερου μέλλοντος όμως είναι κοινή», λέει χαρακτηριστικά.
Αναπολεί τις εποχές που οι κοινωνίες λειτουργούσαν με αλληλεγγύη, η οποία σταδιακά χάνεται, όπως λέει, επειδή χάνεται η ελπίδα, η ψυχραιμία και η συγκατάβαση. «Όσο δεν υπάρχουν πολιτικές ικανές να δώσουν λύσεις στα αιτήματα των σύγχρονων κοινωνιών, τόσο θα διογκώνονται τα προβλήματα και θα μιλάμε για συντηρητική στροφή στην Ευρώπη. Οι λαοπλάνοι και οι δημαγωγοί θα κερδίζουν το παιχνίδι των εντυπώσεων. Μόνο που με τις εντυπώσεις δεν κερδίζεται η ουσία της ύπαρξης και της εξέλιξης των κοινωνιών μας».
«Το ρεμπέτικο είναι η παράδοσή μας, η εθνική μας μουσική»
Το ρεμπέτικο στην αρχή ήταν παρεξηγημένο αλλά και κυνηγημένο από τις διάφορες εξουσίες – υπήρχε απαγόρευση και λογοκρισία. Η ιστορία του ρεμπέτικου «βασάνισε» τον Γιώργο Νταλάρα από παιδί και αργότερα ως μουσικό. «Δεν ήμουν ούτε 20 χρονών όταν ηχογραφήσαμε τα τραγούδια που μου εμπιστεύτηκε ο Απόστολος Καλδάρας. Το "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι” ήταν στον δίσκο με τα τραγούδια του Απόστολου. Μετά, ο δίσκος “50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι”, ένα από τα μεγάλα μου όνειρα. Ευτυχώς ο κόσμος και ειδικά οι νέοι τότε ανταποκρίθηκαν ανέλπιστα συγκινητικά! Και είχα βεβαίως στο μυαλό μου από την αρχή να ηχογραφήσω τα λογοκριμένα, απαγορευμένα τραγούδια. Εκείνα τα τραγούδια που θύμιζαν ή έξυναν πληγές», τονίζει ο Γ. Νταλάρας στην DW.
Πλέον το ρεμπέτικο έχει βρει την αξία του και πολλά νέα παιδιά ασχολήθηκαν με το ρεμπέτικο, έκαναν διασκευές, συνέχισαν να γράφουν πιο «σύγχρονο» στίχο, αλλά πατώντας στους δρόμους του ρεμπέτικου. «Είναι διαρκής η γοητεία του και νομίζω πως σε όλες τις γενιές θα υπάρχουν οι ταλαντούχοι μουσικοί που δεν θα πάψουν να τα παίζουν αλλά και να πειραματίζονται με αυτά», αναφέρει ο Γιώργος Νταλάρας.
Νταλάρας: Όσο κι αν κάποιες φορές πικραινόμαστε από τη χώρα μας, σας παρακαλώ πολύ να μην την ξεχνάτε και να συνεχίζετε να τη στηρίζετε!
Είναι το ρεμπέτικο μουσειακό είδος; «Όχι! Όχι! Καθόλου μουσειακό είδος! Αντίθετα, είναι το πιο ζωντανό είδος της μουσικής μας. Το ρεμπέτικο διαμόρφωσε το ελληνικό τραγούδι, ενέπνευσε τις νεότερες γενιές δημιουργών. Να σας θυμίσω πως ο Μίκης Θεοδωράκης έχει δηλώσει μαθητής του Τσιτσάνη και ήταν πολύ περήφανος για τις επιρροές του από το ρεμπέτικο. Πρόκειται για την παράδοσή μας, την εθνική μας μουσική, μια μουσική που μιλά βαθιά στην ψυχή των ανθρώπων. Γιατί με αυτά τα τραγούδια αναδείχθηκαν πολλά θέματα που απασχολούσαν την κοινωνία και τους ανθρώπους: ο πόλεμος, η φτώχεια, η ανισότητα, η εργασία, ο πόνος των προσφύγων, η αδικία, η απελπισία, η αγάπη. Υπάρχει μία σπουδαία παρακαταθήκη και μία σύνδεση με τις τωρινές δύσκολες συνθήκες. Με τον τρόπο του συμπαραστέκεται απόλυτα και με ήθος».
Παρηγοριά κι ελπίδα μέσα από το τραγούδι
«Το καλό τραγούδι σίγουρα δεν είναι εκτόνωση, είναι παρηγοριά κι ελπίδα. Δεν τραγουδάμε για να ξεχαστούμε, αλλά για να θυμόμαστε, να παίρνουμε θάρρος και να συνεχίζουμε. Όσον αφορά στους νέους και τη σχέση τους με το τραγούδι, είμαι αισιόδοξος, πιστεύω στο ταλέντο τους και στην προσπάθεια να μην σπάσει η αλυσίδα που συνδέει τους νέους μουσικούς με τους καταξιωμένους μουσικούς μας», λέει ο Γιώργος Νταλάρας στην DW. Έχει όμως ο ίδιος κάποιο αγαπημένο ρεμπέτικο τραγούδι; «Όλα τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι ξεχωριστά κι ανήκουν σε όλες τις εποχές και σε όλο τον κόσμο. Και κυρίως το τραγούδι του Τσιτσάνη, το “Μην απελπίζεσαι – Κάνε λιγάκι υπομονή”».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.