Ο χαμένος χρόνος για τις μεταρρυθμίσεις, με τις οποίες, τελικά, όλοι συμφωνούν

Πόσο αλήθεια, θα  είχαν προχωρήσει οι μεταρρυθμίσεις, αν δεν χρειαζόταν να συμφωνήσουν με αυτά που διαφωνούσαν οι πολιτικοί αρχηγοί, δυο χρόνια πριν.

Έξι αρχηγοί κομμάτων, 4 πρωθυπουργοί αντί να συμφωνήσουν το 2009, συμφωνούσαν εκ περιτροπής, κάθε δυο χρόνια, για τις μεταρρυθμίσεις.

Αποχωρεί ο Παπανδρέου για να έρθει ο Παπαδήμος το 2011. Στη συγκυβέρνηση συμμετέχουν το ΠΑΣΟΚ,  η ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Ο Σαμαράς όμως, περιμένει να γίνει Πρωθυπουργός και οδηγούμαστε σε διπλές εκλογές, για να σχηματιστεί τελικά κυβέρνηση με Σαμαρά, Πρωθυπουργό και συγκυβερνώντες  τους Βενιζέλο και Κουβέλη. Όμως, από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι τον Ιούνιο του 2012 ήταν νεκρή περίοδος όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις.

Παρόλο που και η νέα -τότε- κυβέρνηση συμφωνεί με την πλειοψηφία των μεταρρυθμίσεων, οι οποίες βέβαια δεν αφορούν σε περικοπές μισθών και συντάξεων. Από τις αρχές του 2014, λόγω των ευρωεκλογών και στη συνέχεια, λόγω των πρόωρων εκλογών, περνάμε σε νέα νεκρή περίοδο σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις.

Η συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ περνά στο παρελθόν για να ανέβουν άλλα δυο κόμματα στην εξουσία. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, με Πρωθυπουργό τον Τσίπρα, που και αυτοί συμφωνούν με την πλειοψηφία των μεταρρυθμίσεων.

Τελικά, για ποιο λόγο δεν μπόρεσαν, έστω σε μερικά σημεία, να συμφωνήσουν και να έχουν προχωρήσει κάποιες μεταρρυθμίσεις; Να μην μας κουνούσαν όλοι το δάκτυλο ως ασυνεπείς ;  να είχαμε βγει από το μνημόνιο και να ήμασταν πραγματικά, εθνικά υπερήφανοι ;

Η δικαιολογία ότι η αντίθεση για τις περικοπές οδήγησαν στην καταψήφιση όλων των μεταρρυθμίσεων είναι απόλυτος λαϊκισμός, καθώς οι μεταρρυθμίσεις θα επέφεραν δικαιοσύνη και άρα, θα προστάτευαν τους αδύνατους (φορολογικό, ανοιχτά επαγγέλματα, υγεία, δημόσια διοίκηση κλπ).

Και αντί αυτού, όχι μόνο δεν προχώρησαν οι μεταρρυθμίσεις, αλλά ζήσαμε και ζούμε και έναν κοινωνικό διχασμό για δήθεν μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς που κάθε τόσο αλλάζουν ρόλο.