Δεν μπορώ να «αφήσω» τον εαυτό μου να «ζήσει» στην Γερμανία

Του Κώστα Τάτση

Μια συζήτηση που έτυχε να έχω πριν λίγο καιρό με έναν φίλο προκάλεσε την αφορμή της δημοσίευσης του σημερινού προβληματισμού.

Ο φίλος είναι νεομετανάστης με καλή (σχετικά) δουλειά και η εικόνα που εκπέμπει είναι ενός χαρούμενου και ικανοποιημένου ανθρώπου.

Γι αυτό και ήταν μεγάλη έκπληξη τα λόγια του, όταν η συζήτηση έφτασε στη μετανάστευσή του.

«Μου λείπει απίστευτα η Ελλάδα....γνωρίζω ότι δεν υπήρχε προοπτική και έπρεπε να φύγω, αλλά αυτό μου στοιχίζει» μου είπε.

Με ξάφνιασε λόγω του ότι έχουν περάσει πια τέσσερα χρόνια από τότε που ήρθε στην Γερμανία όπου έχει και συγγενείς, αλλά δε με παραξένεψε.

Συνεχίζοντας όμως, ο φίλος μου είπε ότι δεν θέλει "να επιτρέψει στον εαυτό του να αποδεχτεί ότι ζει στην Γερμανία" και ότι «το μυαλό και η ψυχή βρίσκεται στην Ελλάδα».

Τότε κατανόησα ότι η άρνησή του με τρόπο απόλυτο, σε προηγούμενη συζήτηση, για το αν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να έχει σχέση με μια Γερμανίδα, δεν πήγαζε από ένα είδος αντιγερμανικής εμμονής αλλά από το τείχος που είχε υψώσει στην ίδια τη ζωή που αναγκάζεται να ζήσει στη Γερμανία.

Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα το λόγο της «άρνησης» της πρώτης γενιάς μεταναστών να ενταχθεί – ομολογουμένως υπό πολύ χειρότερες συνθήκες – στην κοινωνία που επί δεκαετίες ζει, είναι- ίσως- η εξήγηση και απάντηση στο ερώτημα γιατί πολλοί από τους νεομετανάστες δεν θέλουν να μετέχουν ενεργά στις ελληνικές κοινότητες της Γερμανίας, θεωρώντας τες μια κακή απομίμηση μιας κοινωνίας που σήμερα νοσταλγούν και αρνούνται να ζήσουν στο αντίγραφό τους.

Τότε μου έγινε σαφές πόσο πιο δύσκολα θα βιώνουν την κατάσταση όσοι αναγκάζονται να περάσουν ακόμη πιο δύσκολες τις συνθήκες μετεγκατάστασης τους  από αυτές του φίλου μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι οι ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού οφείλουν να στηρίξουν σε πολλά επίπεδα τα νέα μέλη τους....

Όμως, οι εποχές έχουν αλλάξει. Όσες ομοιότητες έχει η πρώτη μετανάστευση με τη νέα, έχει άλλες τόσες διαφορές. Η συσπείρωση γύρω από τις συλλογικότητες αν συνδυαστεί με κοινωνική δράση και παρεμβάσεις σε τοπικό επίπεδο θα δώσει μια δυναμική που θα ωφελήσει, τόσο τους παλαιότερους όσο και τους νεότερους μετανάστες και, για τους τελευταίους  η πρόκληση της παραμονής τους θα είναι πιο ενδιαφέρουσα.  

Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να μοιραστούμε μαζί τους την όποια αισιοδοξία της καθημερινότητας δίνοντας μια προοτική στο ταξίδι, που σε τελική ανάλυση είναι ταξίδι όλων μας.