Η πρώτη κίνηση που κάνεις όταν ξυπνήσεις το πρωί είναι να ανοίξεις τα δεδομένα του κινητού σου και να μπεις στο Facebook να ελέγξεις τις ειδοποιήσεις σου για να δεις πόσα likes μάζεψες ύστερα από την αλλαγή της φωτογραφίας του προφίλ σου,να διαβάσεις τα μηνύματά σου και να δεις τί έκαναν οι "φίλοι" σου χθες το βράδυ.
Όλα αυτά πριν καν πας στο μπάνιο να πλυθείς, πριν πιεις την πρώτη γουλιά από τον καφέ σου, πριν καπνίσεις το πρώτο τσιγάρο της ημέρας σου.
Η τεχνολογία φαίνεται να εισβάλλει για τα καλά στη ζωή μας, να αλλάζει ραγδαία τις καθημερινές μας συνήθειες και ενώ όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε συνήθειες, και ιδίως τις κακές, εκείνη φαίνεται να το καταφέρνει αβίαστα.
Τί είναι, όμως, αυτό που μας προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην πραγματικότητα;
Τί είναι αυτό που μας κάνει να φωτογραφιζόμαστε μανιωδώς και να προβάλλουμε τον εαυτό μας με τον πλέον εξιδανικευμένο τρόπο στους άλλους;
Τί είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να δηλώσουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή πού είμαστε, με ποιους και τί κάνουμε, καταπατώντας αυτοβούλως την ιδιωτική μας ζωή;
Είναι ένα ενδόμυχο αίσθημα ναρκισσισμού; Είναι ένας τρόπος αυτοεπίδειξης και αυτοαναφοράς που μας προσφέρει ένα αίσθημα ανωτερότητας;
Είναι το μέσο που μας διευκολύνει να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματά μας, αφού μας εξασφαλίζει μια απόσταση ασφαλείας;
Μάλλον είναι όλα αυτά μαζί.
Ας ξεκινήσουμε από τις εικόνες των προφίλ μας. Όλες είναι προσεκτικά επιλεγμένες με τα κριτήρια που η κοινωνία μας επιβάλλει.
Οι γυναίκες φροντίζουμε να κρύψουμε τα περιττά μας κιλά και οι άνδρες να δείξουν τα φουσκωμένα μπράτσα και το six pack.
Έτσι, βγάζουμε γύρω στις εκατό φωτογραφίες με σκοπό να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη μία που θα πληροί τις προϋποθέσεις για να πέσουν βροχή τα likes και να ικανοποιήσουμε το ναρκισσισμό μας.
Κοιτώντας κανείς τα προφίλ των ''φίλων'' του μπορεί να αντιληφθεί τα συναισθήματά τους, τις πολιτικές τους απόψεις, τα πιστεύω και τα θέλω τους.
Πράγματα, δηλαδή, που στο πρόσφατο παρελθόν αποτελούσαν προϊόντα της ιδιωτικής μας ζωής, πλέον προβάλλονται από εμάς τους ίδιους και εκτίθενται στα αδιάκριτα μάτια των αγνώστων-φίλων μας.
Επαναπαυόμαστε πίσω από την οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή μας είτε επειδή δουλεύουμε πολύ είτε επειδή δεν έχουμε χρήματα για να βγούμε έξω είτε επειδή φοβόμαστε την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία.
Αλλά, πιστέψτε με, για να χαλαρώσουμε μετά τη δουλειά χρειαζόμαστε μία βόλτα με ανθρώπους που αγαπάμε, για να αγαπήσουμε δεν χρειαζόμαστε λεφτά και κάθε φόβος μας μπορεί να φύγει μαγικά όταν περιβαλλόμαστε από ανθρώπους αυθεντικούς.
Η Μαρία Τσιλιμπάρη είναι κοινωνική ανθρωπολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.