To σθένος του Μάντσεστερ

της Ντενίζ Έβανς (*)

Μοιάζει απλώς με ένα ψέμα. Είμαι συνηθισμένη να ξυπνάω ή να κοιτάζω το Twitter και να μαθαίνω τρομερά νέα για κάποια τρομοκρατική επίθεση που σημειώθηκε σε ένα στάδιο ή έναν σταθμό του μετρό στην Αμερική, την Ευρώπη ή την Ασία.

Αλλά όχι εδώ. Όχι στο σπίτι μου. Όχι στο στάδιο όπου έχω περάσει αμέτρητες ώρες από τότε που ήμουν 13 ετών, τραγουδώντας μαζί με τα είδωλά μου, πετώντας ποπκόρν στο μπροστινό κάθισμα και χορεύοντας μέχρι να πρηστούν τα δάκτυλά μου.

Όπως ακριβώς όλοι όσοι βρίσκονταν στη Manchester Arena οποιαδήποτε άλλη Δευτέρα βράδυ.
Αλλά δεν θα υπάρξει ξανά καμιά Δευτέρα βράδυ. Θα υπάρχει πάντα η Δευτέρα βράδυ όπου τουλάχιστον 22 θεατές μιας συναυλίας σκοτώθηκαν από έναν φανατικό. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει ένα κορίτσι σε μια συναυλία φορώντας τα κουνελίσια αυτιά της Αριάνα Γκράντε και μια φούστα μπαλαρίνας, και να μην επιστρέφει στο σπίτι του.

Είδα τα βίντεο από την προηγούμενη φορά που είχε εμφανιστεί η Γκράντε στο Μάντσεστερ, τον Ιούνιο του 2015. Θυμάμαι ακόμη πόσο τη λάτρευαν οι οπαδοί της, όλα αυτά τα ενθουσιασμένα προσωπάκια. Και τώρα μερικοί από αυτούς είναι νεκροί. Αυτό δεν θα το βγάλω ποτέ από το μυαλό μου.

Η Arena είναι ένας από τους πιο πολυσύχναστους και δημοφιλείς τόπους ζωντανής μουσικής σε μια πόλη που είναι τρελή με τη μουσική. Εμείς οι κάτοικοι του Μάνστεστερ έχουμε με τη μουσική την ίδια σχέση που έχουν οι Βρετανοί με το ποδόσφαιρο. Είναι το ψωμοτύρι μας. Η πόλη αυτή είναι το σπίτι των Oasis, των Stone Roses, των New Order, των Happy Mondays και των Smiths.

Καμιά πράξη βίας και φρίκης, όσο ωμή κι αν είναι, δεν μπορεί να πάρει αυτή την κληρονομιά της ποπ κουλτούρας από εμάς. Η μουσική καρδιά της πόλης θα συνεχίσει να κτυπά.

Η παρακολούθηση ζωντανής μουσικής έχει κεντρικό χαρακτήρα στη ζωή στο Μάντεστερ. Και με στενοχωρεί πολύ ότι αυτή η τρομοκρατική επίθεση μπορεί να αποτρέψει τους χιλιάδες που επέζησαν από το να παρακολουθήσουν ξανά μια ζωντανή συναυλία. Ελπίζω να το κάνουν κάποια στιγμή και να ανακαλύψουν από την αρχή τη χαρά που μπορεί να δώσει η μουσική.

Τη Δευτέρα το βράδυ, μια πομπή 60 ασθενοφόρων κατευθυνόταν με μεγάλη ταχύτητα προς το σημείο της σφαγής, ενώ όλοι οι άλλοι έτρεχαν να γλιτώσουν. Ενώ δούλευα, συγκεντρώνοντας στοιχεία στο Βασιλικό Νοσοκομείο του Σάλφορντ κάπου έξι χιλιόμετρα μακριά από την Arena, είδα να οδηγούν στα επείγοντα ένα κορίτσι καλυμμένο με αίμα και επιδέσμους, με τη φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Το αφοσιωμένο προσωπικό στη μονάδα τραυμάτων έχει εκπαιδευτεί ειδικά γι?αυτή την περίσταση και δεχόταν τα θύματα που περνούσαν τις πόρτες του νοσοκομείου σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Αν οι γιατροί και οι νοσοκόμες αισθάνονταν πανικόβλητοι, σίγουρα δεν το έδειχναν και έκαναν τη δουλειά τους με προσοχή και αξιοπρέπεια.

Ηταν μια νύχτα σύγχυσης, αγωνίας και αναπάντητων ερωτήσεων, με τους συγγενείς και φίλους να περιμένουν στους διαδρόμους νέα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ηταν όμως και μια νύχτα αλληλεγγύης. Λίγα λεπτά μετά την τραγωδία, οι κάτοικοι άνοιγαν τα σπίτια τους στους τρομοκρατημένους θεατές, ώστε να φορτίσουν τα τηλέφωνά τους και να μπορέσουν να τηλεφωνήσουν στους συγγενείς τους. Αλλοι προσφέρονταν να μεταφέρουν ανθρώπους όπου ήθελαν. Αλλοι τους πρόσφεραν ένα φλυτζάνι καφέ ή ένα χώρο για να ξεκουραστούν.

Οι κάτοικοι του Μάντσεστερ μετατρέπουν το αφηρημένο ιδανικό της κοινωνικότητας σε κάτι ζεστό και πραγματικό. Εχουν ένα παθιασμένο ενδιαφέρον για την κληρονομιά μας, την ιστορία μας και την ευτυχία μας και η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό.

Αυτές τις ώρες πονάμε, θυμώνουμε και πενθούμε για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε, αλλά που μοιραζόμαστε μαζί τους την αγάπη για τη μουσική. Δεν ξέρουμε άλλο τρόπο και είμαστε υπερήφανοι για το σθένος μας.

Μου έρχεται στο μυαλό η Εμελιν Πάνκχερστ, που ηγήθηκε του κινήματος των Σουφραζετών, και είχε γεννηθεί κι αυτή στο Μάντσεστερ. Γενναία και αποφασιστική, δεν επέτρεψε σε κανέναν και τίποτα να τη σταματήσει. Όπως κι εκείνη, δεν θα λυγίσουμε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Στο Μάντσεστερ σήμερα κυριαρχεί μια αίσθηση περιφρόνησης προς τους εχθρούς της ζωής. Ο τηλεοπτικός παρουσιαστής Τζέιμς Κόρντεν χαρακτήρισε το Μάντσεστερ μια πόλη «που σίγουρα θα έχετε ακουστά» και με θλίβει το γεγονός ότι εκατομμύρια ακόμη άνθρωποι θα ταυτίσουν το Μάντσεστερ με την πόλη που κτύπησαν πιο πρόσφατα οι δειλοί τρομοκράτες.

Πιστεύω όμως επίσης ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα ανακαλύψουν στη συνέχεια την ομορφιά των ανθρώπων που μένουν σε αυτή την πόλη και τις αξίες που καλλιεργούνται εδώ. Ένα από τα εμβλήματα του Μάντσεστερ είναι η μέλισσα, κάτι που παραπέμπει στο παρελθόν της πόλης ως κέντρου της Βιομηχανικής Επανάστασης. Οι εργάτες του Μάντσεστερ ήταν οι πρώτες «δραστήριες μέλισσες».

Αυτό είναι το πνεύμα που θα καθοδηγεί την προσέγγισή μας στο μέλλον: θα συνεχίσουμε τη ζωή μας, θα νικήσουμε τον τρόμο με τη συνεργασία.

(*) Η Ντενίζ Εβανς είναι ανεξάρτητη δημοσιογράφος και αθλητικογράφος με έδρα το Μάντσεστερ

(Πηγή: The New York Times, δημοσιεύτηκε στο ΑΠΕ/ΜΠΕ