H χαμένη ευκαιρία να αναδείξουμε τα θετικά του «ΟΧΙ» και του «ΝΑΙ»

Σχόλιο της συντακτικής επιτροπής

Αύριο, αργά το απόγευμα θα έχουμε το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος. Το κωμικοτραγικό είναι ότι στους όποιους πανηγυρισμούς θα μπορούσαν να συμμετέχουν και πολλοί από εκείνους που θα έχουν ψηφίσει την επιλογή που δεν θα επικρατήσει.

Ας σκεφτούμε πόσοι δεν διαφωνούν με την αντίδραση στα αποδεδειγμένα λάθη που περιείχαν τα πακέτα δανεισμού, τα οποία άλλωστε έχουν παραδεχτεί έμμεσα ή και άμεσα διάφοροι αξιωματούχοι των δανειστών.

Πόσοι θα ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα στους δανειστές, ότι η παραδοχή λαθών δεν βοηθάει αν το λάθος το έχει πληρώσει ο λαός; 

Για παράδειγμα: Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης οδήγησε αφενός στο να μην αγοράζουν πετρέλαιο οι πολίτες και αρκετοί από αυτούς να περνούν δύσκολους χειμώνες, αλλά παράλληλα απέτυχε να επιτύχει την αύξηση των εσόδων του δημοσίου. Το αντίθετο, τα έσοδα μειώθηκαν, λόγο της μείωσης της αγοράς. Αυτό βέβαια προκάλεσε νέα μέτρα για να καλύψει τη μείωση των εσόδων που προέκυψε. Δηλαδή, στην περίπτωση αυτή είχαμε και μείωση εσόδων για το κράτος και νέους φόρους με το λαό να έχει στερηθεί την θέρμανση τους χειμώνες.

Άρα, μέσα από το ΟΧΙ θα μπορούσε να σταλεί ένα μήνυμα ότι δεν μπορεί να γίνεται ένας λαός πειραματόζωο των οικονομικών πολιτικών.

Όμως, υπάρχει και το ΝΑΙ, το οποίο στέλνει μήνυμα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Μήνυμα να σταματήσουν κάποιοι να αιθεροβατούν, να υιοθετηθεί το αυτονόητο ότι η κρίση έφερε την ανάγκη της δανειακής σύμβασης (μνημόνιο) και όχι το μνημόνιο την κρίση, ότι δεν υπάρχει σχέδιο Β (εκτός αυτό της δραχμής) που μπορούσαμε να εφαρμόσουμε από την πρώτη στιγμή. Ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Κινέζοι ούτε οι Ινδοί μας έδωσαν τελικά χρήματα, ούτε η σημερινή κυβέρνηση έκανε κάτι διαφορετικό την περασμένη  Τρίτη, από εκείνο που έκαναν οι προηγούμενοι, ζητώντας 29 δισ για να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της χώρας τα επόμενα έτη.  Εκτός και αν συνεχίζουν να υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι θα μας τα χάριζαν ή ότι τα 29 δισ δεν θα πήγαιναν εκεί που χρωστάμε.

Το διχαστικό ταμπελάκι  "μνημονιακοί  - αντιμνημονιακοί" που έχει σήμερα μετατραπεί σε "πατριώτες και μη" πρέπει να διαγραφεί αν θέλουμε να βγούμε όρθιοι από την κρίση. Με τον όποιο τρόπο αποφασιστεί η φυγή μας από αυτή την κρίση.

Υπό αυτό το πρίσμα ένα μήνυμα του ΝΑΙ στην Ευρώπη, θα ήταν ότι οι Έλληνες παρόλες τις δυσκολίες επιμένουν να βρίσκονται στο στενό πυρήνα της Ένωσης και να παλεύουν να αλλάξουν τα κακώς κείμενα εκ των έσω. 

Η παραπάνω θεωρία, αφορά φυσικά όσους επιθυμούν την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη ανεξάρτητα αν θα ψηφίσουν «ΟΧΙ» ή «ΝΑΙ», που σύμφωνα με 6 δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν χθες είναι σχεδόν το 80%.

Δεν αφορά δηλαδή όλους όσους σταθερά και με συνέπεια πιστεύουν ότι θα βοηθήσει η επιστροφή στη δραχμή. Αυτή η άποψη, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς, είναι μια καθαρή τοποθέτηση και όχι μεσοβέζικη.

Γιατί άλλωστε, μαγκιά και μάλιστα πατριωτική μαγκιά, είναι να μπορείς να πεις στον άλλο «δεν σου χρωστάω, φεύγω» όχι «σου χρωστάω αλλά δεν στα δίνω».

Το δημοψήφισμα θα μπορούσε συνεπώς, με μια άλλη διατύπωση να βγάλει ένα ισχυρό σε διπλή κατεύθυνση μήνυμα. 

Σήμερα, υπό αυτές τις συνθήκες, είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε επικρατήσει ή μια άποψή είτε η άλλη το μέλλον είναι αβέβαιο μάλλον θα είναι πάρα πολύ δύσκολο.