Το μέλλον του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ

   
   

Σχόλιο της συντακτικής επιτροπής

    Από τη στιγμή που φάνηκε ότι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για το ΣΥΡΙΖΑ προς την άνοδο στην κυβέρνηση, δύο ήταν τα ενδεχόμενα :
    Το πρώτο ότι ο Τσίπρας θα έπρεπε αργά ή γρήγορα να αποβάλλει το 3%-4% από το κόμμα του για να οριστικοποιήσει την εγκατάσταση του στο χώρο της κεντροαριστεράς και να αρχίσει να υλοποιεί την ρεαλπολτικ, άποψη που υιοθετούσαμε και εμείς σε άρθρο γνώμης προεκλογικά.

    Το δεύτερο ενδεχόμενο, που  εξέφραζαν κυρίως φίλοι μας από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και τον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, ήθελε ενωμένη την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και σε περίπτωση υπογραφής μέτρων (δεν μιλούσαν για μνημόνιο την εποχή εκείνη) και αυτό στηριζόταν στην εσωτερική δημοκρατία του κόμματος και στην αποδοχή της πλειοψηφίας από την μειοψηφία.
     
    Σήμερα, μετά το  πρώτο 6μηνο διακυβέρνησης, την υπογραφή του 3ου μνημονίου και τις συνεδριάσεις των οργάνων του Σύριζα, καμία από τις δυο θεωρίες δεν βρίσκεται πιο κοντά στην «δικαίωσή της».
      
    Και αυτό, γιατί ενώ με μια λογική καταγραφή των εξελίξεων οδηγούμαστε στην θεωρία της διάσπασης και τις εκλογές που θα δώσουν αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ και την «απαλλαγή του» από τους αντιφρονούντες στις συνιστώσες, ταυτόχρονα όμως έχουμε την εμπειρία του 6μήνου όπου έχει αποδειχτεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρώντας την ανοχή μιας μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, υλοποιεί μια επικοινωνιακή πολιτική που τον φέρνει πάντα στη θέση του νικητή, ή στην χειρότερη περίπτωση γι αυτόν του αδικημένου και του σωστού. Ποτέ στη θέση του ηττημένου ή του διαπράττοντος λάθος.
     
    Δεν μπορεί να αποκλείσει, για παράδειγμα, κανείς το ενδεχόμενο  η ελληνική κοινωνία σήμερα να εκφραστεί υπέρ της δανειακής σύμβασης (3ο μνημόνιο) ως "πατριωτική" και να συνεχίζει να θεωρεί τις πρηγούμενες δανειακές συμβάσεις προδοτικά (1ο και 2ο).
      
    Αυτό το πλεονέκτημα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ικανό να ανατρέψει τη διάσπαση στο όνομα των «δημοκρατικών διαδικασιών» και να προκύψουν δυο στρατόπεδα στο  ΣΥΡΙΖΑ, που κατά περίπτωση, θα καλύπτουν όλο το φάσμα των υποστηρικτών. Τόσο του Τσίπρα, όσο και του Λαφαζάνη.
      
    Το επόμενο μεγάλο πλεονέκτημα του Τσίπρα είναι ότι στα αντίπαλα κόμματα που κυβέρνησαν, χρεώνεται από τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ αποκλειστικά, η σημερινή κατάσταση. Παρόλο που αυτό είναι μια πολύ επιφανειακή εκτίμηση, η οποία σε βάθος χρόνου μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ στους εμπνευστές της, είναι δεδομένο σε αυτή τη χρονική στιγμή ότι η κοινωνία τάσσεται ενάντια σε ότι θεωρείται "παλιό", χωρίς παράλληλα να προβληματίζεται στην υποστήριξη δεκάδων υψηλόβαθμων κυβερνητικών, βουλευτών και κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, που ήδη επί δεκαετίες βρίσκονται ανελλιπώς στη Βουλή και πολλοί μάλιστα, σε κυβερνητικές θέσεις. Πρώτος από όλους, o κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, o Καμμένος, που είναι στη Βουλή από το 1993 και έχει διατελέσει και σε Υπουργείο της Ν.Δ.
      
    Τέλος, υπάρχει και ένας ακόμη σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει τη δυνατότητα μιας ασφαλούς πρόβλεψης. Θα υπάρξει τελικά συμφωνία; Ο πρώην Υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης υποστηρίζει ότι δεν θα υπάρξει.
      
   Έτσι, μπορούμε να καταλήξουμε ότι ένα λογικό συμπέρασμα είναι ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές, μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης,θα κερδίσουν αυτοδυναμία, θα απαλλαγούν από το 3-4% (ίσως και λιγότερο) της εσωτερικής τους αντιπολίτευσης, επιτυγχάνοντας έτσι να ελέγξουν πολιτικά το χώρο της κεντροαριστεράς. Όπως έγραφαν κάποιες  γερμανικές εφημερίδες θα καλύψουν το χώρο που ηγεμόνευσε το ΠΑΣΟΚ για 3 δεκαετίες (1981-2012).
      
    Αυτό όμως,  σε μια „φυσιολογική» εξέλιξη των πραγμάτων. Αλλά τι μπορεί να θεωρηθεί ότι κινείται φυσιολογικά στη χώρα μας τα τελευταία 6 χρόνια για να μας επιτρέψει μια σίγουρη πρόβλεψη ;