Ο θρήνος, το πένθος και ο Παντελής

Της Μαρίας Mπουτσώλη

Πολλά διαβάσαμε αυτές τις μέρες για τον αδικοχαμένο Παντελή... δεν θέλουμε να σας βάλουμε στη διαδικασία να γίνει αυτό ένα επιπλέον κείμενο συμπόνοιας και συμπαράστασης. Εξάλλου, όσα γράφηκαν, δεν είναι επικριτέα. Πως θα μπορούσαν; Όταν γράφει κανείς υπό την επήρεια του πόνου και του θρήνου, μόνο αγνά και αληθινά λόγια μπορούν να γεμίσουν τις (ιστο)σελίδες.

Το πένθος! Ίσως μαζί την αγάπη και τον έρωτα ένα εντελώς αγνό κι αυθεντικό συναίσθημα... μόνο που συνοδεύεται από αβάσταχτο πόνο και οδύνη. Έτσι το πένθος κατατάσσεται σε ότι χειρότερο μπορεί να βιώσει η ανθρώπινη ψυχή. Και, είναι προσωπική υπόθεση, άκρως προσωπική! Κανείς δε δικαιούται να επιβάλλει τον τρόπο, τον τόπο και τον χρόνο του πένθους. Πενθούμε, όπως μας το προστάζει η ψυχή μας και ο χαρακτήρας μας. Τελεία και παύλα. Δεν χωράνε οδηγίες και κανόνες σε μια πένθιμη κατάσταση.

Υπάρχουν άνθρωποι, συνάνθρωποι μας, που έδειξαν ενοχλημένοι από το πρωτόγνωρο πένθος που έζησε αυτές τις μέρες η χώρα μας. Σιγά, στο τέλος θα μας επιβάλλουν να γελάμε με τις χυδαιότητες του κ. Λαζόπουλου και να προσαρμόσουμε τον χαρακτήρα μας στα "καθώς πρέπει". Είμαστε σοβαροί;

Όλοι μας, και ο καθένας ξεχωριστά, έχουμε το δικαίωμα να κλάψουμε και να στεναχωρηθούμε για τον Παντελή. Κάποιοι πενθούν όντως "μόνο" για τον Παντελή, άλλοι για τους δικούς τους, οικείους "Παντελίδες". Και καλά κάνουν... όλοι τους.

Το γεγονός, ότι η Ελλάδα της κρίσης, έπεσε σε βαρύ πένθος, μας έδειξε ότι τουλάχιστον από την Πέμπτη, 18 Φεβρουαρίου 2016, 8.20 π. μ., δεν υπέστη ηθική κρίση. Τα (συν)αισθήματα που έβγαλε αυτός ο καταπονεμένος λαός καθώς και η ένδειξη συμπαράστασης ίσως μείνουν μοναδικά στα ελληνικά δρώμενα. Δείξαμε, ότι δεν ντρεπόμαστε. Έχουμε το θάρρος και τη μεγαλοψυχία, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, να δακρύσουμε για έναν άνθρωπο, που στο κάτω κάτω της γραφής, οι περισσότεροι δεν τον γνωρίζαμε από κοντά. Αυτό μας τιμά κι έστω για λίγες μέρες, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Τι μας μένει στο τέλος της ημέρας; Να είμαστε αυθεντικοί κι εξωστρεφείς. Να μην καταπιέζουμε την αγάπη, τον έρωτα, το πένθος, το δάκρυ. Διότι, είναι πολύ μικρή η ζωή για "καθώς πρεπισμούς" και "μη μου απτισμούς".

Καλό παράδεισο Παντελή! Σε ευχαριστούμε για όσα μας δίδαξες...