ΒΕΡΟΛΙΝΟ:75 Χρόνια από τη ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Παρασκευή 20 Μαΐου και ώρα 19.00
Εισηγητής: Dr. Martin Seckendorf (ιστορικός)
Haus der Demokratie und Menschenrechte, Robert-Havemann-Saal, Greifswalder Straße 4, 10405 Berlin

Κρήτη 1941

Κατά την εισβολή στη Κρήτη, η οποία πραγματοποιήθηκε με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής», η Βέρμαχτ βρέθηκε μπροστά σε Αντίσταση την οποία θεωρούσε αδύνατη. Οι απώλειες των Γερμανών στη Κρήτη ήταν περισσότερες απ΄ ό,τι στις προηγούμενες εκστρατείες ενάντια στη Γιουγκοσλαβία και την ηπειρωτική Ελλάδα παρμένες μαζί. Σε μεγάλο βαθμό ο πληθυσμός της Κρήτης συμμετείχε στην άμυνα του νησιού –μια διαδικασία που καλύπτεται ρητά από τον κανονισμό της Χάγης περί πολέμου σε μια χώρα, της 18ης Οκτωβρίου 1907. Για πρώτη φορά στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βέρμαχτ ήρθε αντιμέτωπη με έναν λαϊκό πόλεμο και τις ειδικές μορφές πάλης του. Οι γερμανοί στρατιωτικοί στην Αντίσταση των Κρητών, είδαν στη πλευρά των ελληνικών και βρετανικών στρατευμάτων μια πράξη εγκληματική, άξια ποινής θανάτου. Ακόμη και κατά τη διάρκεια των μαχών οι διοικητές διέταζαν μαζικές εκτελέσεις. Ο υποστράτηγος Julius Ringel (Γιούλιους Ρίνγκελ), διοικητής της 5ης Ορεινής Μεραρχίας, διέταξε, «για κάθε τραυματία ή νεκρό να τουφεκίζονται 10 Κρήτες, τα αγροκτήματα και τα χωριά όπου τα γερμανικά στρατεύματα δέχονται πυρά να κατακαίγονται, σε όλα τα μέρη να πιάνονται όμηροι».

Στις 31 Μαΐου 1941, όταν οι μάχες είχαν τελειώσει, ο Kurt Student (Κουρτ Στούντεντ), διοικητής στρατηγός υπεύθυνος του ΧΙ Σώματος Αεροπορίας για την Κρήτη, εξέδωσε μια βασική διαταγή για τον χειρισμό περί «μέτρων εξιλέωσης και αντιποίνων» στη Κρήτη. Οι μαζικές δολοφονίες που διαπράχθηκαν εναντίον των αμάχων κατά τη διάρκεια των μαχών, νομιμοποιήθηκαν εκ των υστέρων ως «αυτοάμυνα». Για τις μελλοντικές εκτελέσεις δεν θα ίσχυαν ανώτατα όρια. Οι πυροβολισμοί, [σύμφωνα πάντα με αυτή τη διαταγή], θα πραγματοποιούνται μέχρι και την «εξόντωση του ανδρικού πληθυσμού ολόκληρων περιοχών». Μια προσφυγή της στρατιωτικής δικαιοσύνης το απαγόρευσε ρητά στον Στούντεντ. Η εφαρμογή αυτής της διαταγής είχε ως αποτέλεσμα φοβερές σφαγές και την καταστροφή πάρα πολλών χωριών. Σύμφωνα με ελληνικές έρευνες μέσα σε λίγες βδομάδες –μέχρι τον Αύγουστο του 1941- δολοφονήθηκαν περισσότεροι από 2000 άμαχοι πολίτες." (Μετάφραση: Παναγιώτης Γαβάνας)