ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΜΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΜΟΝΑΧΟΥ

Του Γιώργου Βλαχόπουλου, Νομ. Συμβούλου Ελλην. Δημοσίου

Με αφορμή την ανάληψη καθηκόντων από τη νέα πολιτική ηγεσία στο Υπουργείο Παιδείας και με την πεποίθηση ότι η πολιτική της Κυβέρνησης έχει συνέχεια, δίδεται η ευκαιρία να τονιστεί η σημασία αυτής της συνέχειας στο θέμα του Ελληνικού Σχολείου Μονάχου, όπως αυτή έχει διατυπωθεί ανεπανάληπτα από το 2013 συνεχώς και τελευταία, με δήλωση του τ.Υπουργού Παιδείας κ. Μπαλντά

(στο δικαστήριο) και του τ.Υφυπουργου Παιδείας κ.Πελεγρίνη (με επιστολή του της 6.9.16 προς το Δημο Μονάχου). Μάλιστα, ο κ.Πελεγρίνης δήλωσε ότι η ελληνική Πολιτεία θα εξαντλήσει όλα τα εξώδικα και δικαστικά μέσα.

Το περιεχόμενο των εξωδίκων προσπαθειών , όσων πάντως έγιναν μέσω διπλωματικής οδού χωρίς γνωστοποίηση στον νομικό εκπρόσωπο της Πολιτείας, δεν μπορώ να τα γνωρίζω, σίγουρα όμως δεν φαίνεται να φέρουν αποτέλεσμα, αφού έχουν να αντιμετωπίσουν την αναλγησία των εκπροσώπων του Δήμου, οι οποίοι επιμένουν  στην εφαρμογή  μιας άδικης, καταχρηστικής και εν πολλοίς παράνομης  απόφασης των Δημοτικών Συμβούλων    - παρά την κατάθεση αξιόπιστης πρότασης του Υπ. Παιδείας, που προέβλεπε  α) επιβεβαίωση της ύπαρξης και ελεύθερης διάθεσης ποσού 19 εκ. € για το σκοπό της ανέγερσης β) δυνατότητα συνεχούς ελέγχου ροής των κονδυλίων από εκπρόσωπο του Δήμου Μονάχου και γ) ορθολογικά εφαρμόσιμο χρονοδιάγραμμα εργασιών με ολοκλήρωση της κατασκευής τον Ιουνιο 2018.

Επομένως , η συμπεριφορά των αντιδίκων οδηγεί αναγκαστικά το ελληνικό Δημόσιο σε δικαστική αναμέτρηση, με περιεχόμενο την άμεση ακύρωση της εμπράγματης εγγραφής της κυριότητας  στο Υποθηκοφυλακείο, την άρση της διατάραξης της νομής  του ελληνικού Δημοσίου και την υποχρέωση  της επαναφοράς του ιδιοκτησιακού καθεστώτος στο ελληνικό Δημόσιο. Και ενώ ορθά αρνήθηκε το ελληνικό Δημόσιο να παραδώσει την νομή (κατοχή) του ακινήτου μετά την απόφαση της Ολομέλειας της 19.10.16, όμως τα δικαστικά μέτρα , που είχαν προαναγγελθεί, δεν ακολούθησαν αμέσως, δηλαδή χωρίς  υπαίτια καθυστέρηση. Αν δεν ζητηθεί λοιπόν άμεσα, από το αρμόδιο για τον δικαστικό χειρισμό δικηγορικό γραφείο η δικαστική συνδρομή, κάτι που το αργότερο μέχρι την Τρίτη 8.10.16 πρέπει να γίνει, υπάρχει φόβος να θεωρηθεί η απραξία του ελληνικού Δημοσίου ως συναίνεση στην αναμεταβίβαση της κυριότητας στο Δήμο Μονάχου.

Εκτιμώ ότι μια άμεση  δικαστική ενέργεια, θα προσφέρει τα ακόλουθα  οφέλη στο ελληνικό Δημόσιο, χωρίς αυτό άμεσα να συνεπάγεται και ρήξη με τον Δήμο Μονάχου, που ενώ τώρα «ροκανίζει» σε βάρος της κατασκευής τον χρόνο, θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του γερμανικού Κράτους Δικαίου. Και εξηγούμαι:

1. Θα τηρηθούν προθεσμίες, εντός των οποίων το ελληνικό Δημόσιο θα έχει δηλώσει με συνέπεια το ενδιαφέρον του για την ιδιοκτησία του οικοπέδου και την χρήση του για Σχολείο.

2. Θα εμποδιστεί έτσι η έκδοση νέας άδειας κατεδάφισης και νέας ανέγερσης υπέρ του Δήμου Μονάχου, ο οποίος δεν θα μπορεί να ζητήσει και λάβει τέτοια άδεια, όσο θα υπάρχει εκκρεμής η διεκδίκηση της ιδιοκτησίας από την πλευρά του ελλην. Δημοσίου. Η καθυστέρηση δε θα εκθέσει το Δημοτικό Συμβούλιο, που θα πρέπει να εξηγήσει, γιατί δεν ενέκρινε την παράταση του χρόνου που ζητήθηκε, αφού είναι ουσιαστικά ο ίδιος χρόνος που χρειάζεται ο Δήμος Μονάχου για να αρχίσει να …γκρεμίζει (για το κτίσιμο, έχει καιρό ακόμα). Ετσι θα διαφανεί το πραγματικό κίνητρο του Δήμου Μονάχου, που εποφθαλμιά το ακίνητο από τότε που το αγοράσαμε…

3. Θα αναγκαστεί ο Δήμος Μονάχου, στα πλαίσια της  δικαστικής αναμέτρησης να καταλήξει σε νέο συμβιβασμό η σε διαβουλεύσεις, κάτι που σήμερα αρνείται πεισματικά. Διότι θα πρέπει να εξηγήσει στο δικαστήριο, πως δέχτηκε διαβουλεύσεις  καθ όλη την διάρκεια 2013 έως 2015 (χρόνος που κερδήθηκε και από τον υπογράφοντα ως νομικό σύμβουλο), όταν δεν είχαμε καν αρχίσει οικοδομικές εργασίες και  τις αρνείται τώρα, που η κατασκευή έχει φτάσει στο 50% του έργου και στο 70% του συμφωνημένου τμήματος της οικοδομικής φάσης 

4. Τα ελληνικά επιχειρήματα για την διαβεβαίωση της χρηματοδότησης, την επιχορήγηση της συγχρηματοδότησης (που ουσιαστικά ολοκληρώθηκε την 26.9.16) και του εφαρμόσιμου τεχνικά χρονοδιαγράμματος θα κριθούν από αντικειμενικούς δικαστές και πραγματογνώμονες  και όχι από διοικητικούς υπαλλήλους του Δήμου ή ανημέρωτους δημοτικούς συμβούλους.

5. Τέλος, ο δικαστικός συμβιβασμός θα επιτρέπει στους δημοτικούς Συμβούλους να διαφυλάξουν το «πρόσωπό» τους  απέναντι στους ψηφοφόρους τους για μια λάθος, άδικη και καταχρηστική  απόφαση που έλαβαν ,  αφού τώρα θα μπορούν να υπαναχωρήσουν προβάλλοντας ως αιτία την εκτίμηση του δικαστηρίου, που θα προτείνει συμβιβαστική επίλυση της διαφοράς.

Εκτιμώ ότι η προσπάθεια δικαστικής επίλυσης της διαφοράς, με όσα επι πλέον πολιτικά επιχειρήματα αυτή συνεπάγεται, αποτελεί επιτακτική ανάγκη των ενεργειών του ελληνικού Δημοσίου, των οποίων την άσκηση έχω υποχρέωση να εισηγηθώ. Και είμαι βέβαιος, ότι αυτή την θέση μου ενστερνίζονται και οι συνάδελφοι του δικηγορικού γραφείου  A.Sibeth, στους οποίους χορηγήθηκε από την πλευρά μου ως  επιτετραμμένου νομικού Συμβούλου για την  -εξώδικη προσωρινά-εξέλιξη  της τροποποιητικής σύμβασης,  άμεσα όλο το  από 2500 σελίδες  υλικό του φακέλου, για να το αξιοποιήσουν και χρησιμοποιήσουν με το καλύτερο τρόπο για την υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού Δημοσίου.

Εκτός αν η ελληνική Πολιτεία έχει εν τω μεταξύ αλλάξει  πολιτική επιλογή και δεν επιζητεί πλέον την ολοκλήρωση του σχολικού οράματος αλλά την είσπραξη  κάποιας ευτελούς αποζημίωσης. Στο σημείο αυτό η ελληνική Πολιτεία θα ήταν ανακόλουθη, αφού θα είχε εγκαταλείψει να εκπληρώσει το αίτημα της παροικίας, κάτι που προσωπικά δεν δέχομαι να υιοθετήσω, ιδιαίτερα αφού στο πηδάλιο της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας  τοποθετήθηκαν  πανεπιστημιακοί κύρους, των οποίων η ελληνομάθεια και η Παιδεία γενικότερα είναι κύριο μέλημα. Θέλω να πιστεύω πως η ελληνική Πολιτεία έχει την απαραίτητη ευαισθησία να γνωστοποιήσει άμεσα τις προθέσεις της για το Ελληνικό Σχολείο Μονάχου, ώστε να έχει και την παροικία στο πλευρό της.