Ο αφελής διαχωρισμός "παλιών" και "νέων" Ελλήνων μεταναστών

Του Κώστα Τάτση

Ένας νέος διαχωρισμός, που σε πρώτη ανάγνωση δείχνει λογικός, τείνει να γίνει αντικείμενο ουσιαστικού διαχωρισμού και "εκμετάλλευσης".

Είναι γνωστό ότι από τότε που εκδηλώθηκε η δημοσιονομική κρίση στη χώρα μας πολλοί Έλληνες επέλεξαν την μετανάστευση. Για οικονομικούς, κοινωνικούς ή άλλους λόγους.

Κατά την εκτίμησή μου εμφανίστηκε μια πρώτη υπερβολή σε ότι αφορά τους αριθμούς όσων μετανάστευσαν, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. 

Είναι λογική η διαφορετική προσέγγιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι νέοι μετανάστες σε σχέση με τους Έλληνες που ζουν χρόνια στο εξωτερικό. Σαφώς και οι νέοι μετανάστες έχουν να αντιμετωπίσουν επιπλέον προβλήματα, κυρίως σε επίπεδο προσαρμογής. 

όμως παράλληλα είναι οφθαλμοφανές ότι γίνεται μια προσπάθεια από διάφορους πολιτικούς, αλλά και κοινωνικούς παράγοντες της χώρας να "εκμεταλλευτούν" τους συγγενείς και φίλους, όσων μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια, διαχωρίζοντάς τους από τους Έλληνες που ζουν χρόνια στο εξωτερικό.

Έτσι δεν προκάλεσε καθόλου εντύπωση π.χ. το γεγονός ότι ο Γ. Γ. του Υπουργείου Εσωτερικών μίλησε για δικαίωμα ψήφο στους νέους μετανάστες σκιαγραφώντας την εικόνα ότι αυτοί είναι λίγο - πολύ "περισσότερο" Έλληνες από τους υπόλοιπους.

Η πολιτική του το "χαϊδεύω" αυτιά δεν εξυπηρετεί κανέναν στόχο (πέραν ίσως του εκλογικού),  απλά ενισχύει το διαχωρισμό των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό και από την άλλη έμμεσα αποτρέπει την ένωση των κοινών  στοιχείων δημιουργικότητας, οραμάτων και παραστάσεών τους, ως προς την ενίσχυση της προσπάθειας αναβάθμισης του Ελληνισμού στις χώρες που διαμένει (κυρίως τις Ευρώπης, καθώς τα δεδομένα στις υπερατλαντικές χώρες είναι διαφορετικά).

Επιπλέον, από τότε που ξεκίνησε η δημοσιονομική κρίση έχουν περάσει ήδη 8 χρόνια και συνεπώς, αρκετοί από τους (νεο)μετανάστες πλησιάζουν μια δεκαετία παραμονής στο εξωτερικό.

Η πολιτεία και οι εκπρόσωποί της αντί να ενισχύουν έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε συμπατριώτες, θα ήταν πιο δημιουργικό και εθνικά υπεύθυνο να συζητούσαν προτάσεις για τον τρόπο που το όποιο  ελληνικό δυναμικό υπάρχει στο εξωτερικό (είτε "παλιό" είτε "νέο") θα μπορούσε να αξιοποιηθεί τόσο για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης στις χώρες που έχει μεταναστεύσει όσο και να αξιοποιηθεί ως μια αναπτυξιακή και εθνική παράμετρο.