Deutsche Welle, ένας 65χρονος... μικρός ΟΗΕ στη Βόννη

Η ελληνική ομάδα της Deutsche Welle σε μία από τις καθημερινές της συσκέψεις για  την ειδησεογραφία της ημέρας.

Δημοσίευμα της εφημερίδας "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

«Τα πορτοκάλια από την Κόρινθο, το σπίτι στο Χαλάνδρι, οι παραλίες, η καλοσύνη των ανθρώπων, οι συχνές επισκέψεις στους Δελφούς – θεωρώ ότι ξέρω κάθε πέτρα εκεί...», θυμάται από τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα ο κ. Peter Limbourg, γενικός διευθυντής της Deutsche Welle.

Στο τραπέζι, το πλούσιο πρωινό.

Η συννεφιά, πεισματικά εγκατεστημένη στον ουρανό της Βόννης δύο μέρες τώρα. Το ζεστό χαμόγελο και η εγκαρδιότητα του οικοδεσπότη όμως την καθιστούν αδιάφορη. «Ο πατέρας μου ήταν ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του ’60, μέχρι που εκδιώχθηκε από τη χούντα, 3,5 χρόνια αργότερα. Ολα τελείωσαν απότομα. Εξακολουθώ, ωστόσο, να διατηρώ στενό σύνδεσμο με τη χώρα», θα πει. Κάτω από την «ομπρέλα» του, μία μικρή ελληνική παροικία: η δημοσιογραφική ομάδα της D.W., η οποία εδρεύει στη Βόννη. «Εννέα άτομα είμαστε στη σύνταξη, ενώ έχουμε και ανταποκριτές σε Βερολίνο, Στρασβούργο, Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Κωνσταντινούπολη. Εκτός της ιστοσελίδας, κάνουμε ραδιόφωνο και τηλεοπτικές συνδέσεις, κατά βάση με τον ΣΚΑΪ, στην Αθήνα», η «ταυτότητα», σύμφωνα με τον κ. Σπύρο Μοσκόβου, διευθυντή της ελληνικής σύνταξης της D.W. από το 2001.

Αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, καθώς στην περίοδο της δικτατορίας ήταν για τους Ελληνες η βασική αξιόπιστη πηγή πληροφόρησης για όσα συνέβαιναν, η D.W. γιορτάζει φέτος 65 χρόνια λειτουργίας. «Με βασικό στόχο την ενημέρωση του κόσμου, η αξιοπιστία και η ανεξαρτησία αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της D.W.», σκιαγραφεί το προφίλ της ο κ. Limbourg. Η αξιοπιστία διασφαλίζεται «εκτός του ελέγχου από το προσωπικό της σύνταξης, με μια αυτοματοποιημένη πλατφόρμα επαλήθευσης της αυθεντικότητας των βίντεο, το Truly.Media, δημιουργία του Τεχνολογικού Κέντρου Αθηνών και της D.W.». Ως σύγχρονες προκλήσεις θεωρεί «τη στέρηση της ελευθερίας του λόγου, την καταπίεση ανά τον κόσμο. Την άνοδο της απολυταρχίας. Την ψηφιοποίηση, η οποία μας υποχρεώνει να αλλάξουμε όλο τον τρόπο δουλειάς, καθώς πρέπει να προσεγγίσουμε τον χρήστη διαφορετικά. Μελλοντικά, και την τεχνητή νοημοσύνη ως κομμάτι της δημοσιογραφικής δουλειάς».

Τι θα αφήσει και τι θα πάρει μαζί της στο μέλλον η D.W.; «Η αυτοαξιολόγηση είναι καθημερινή δουλειά. Το 2013 οικοδομήσαμε τη στρατηγική των επόμενων ετών. Η D.W. έγινε πιο δυναμική, πιο ευέλικτη. Δεν αποχαιρετούμε ακόμα την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, έπαψε όμως να αποτελεί προτεραιότητά μας η ενημέρωση των Γερμανών στο εξωτερικό, καθώς αυτή εξασφαλίζεται πλέον μέσω των έξυπνων συσκευών. Πιθανή αλλαγή στρατηγικής θα επανεξεταστεί στο εγγύς μέλλον. Η φυσιολογική διαδικασία είναι να αλλάζεις συνεχώς».

Ωρα αιχμής

Πλησιάζει μεσημέρι. Ωρα αιχμής για τον σταθμό. Το δελτίο, οσονούπω στον αέρα. Σωστά δρομολογημένα όλα, το άγχος περιττό. Αυτό συνάγω τουλάχιστον από τη βαθιά φωνή του κ. Μοσκόβου, μπαίνοντας στο γραφείο του. Συγκινημένος, μνημονεύει τον εμβληματικό στα χρόνια της χούντας δημοσιογράφο και συγγραφέα Αλέξανδρο Σχινά, ο οποίος τον έφερε εδώ. Ποια η αντίδραση του κ. Μοσκόβου όταν η χώρα μας πήρε την κατιούσα; «Είμαι Ελληνας, αλλά δεν ταυτίζομαι με την εκάστοτε εικόνα της Ελλάδας. Την παρακολουθώ, την αναλύω, τη χαίρομαι ή δεν τη χαίρομαι, αλλά δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι πρέπει να απολογηθώ για μία χώρα. Στη θερμή φάση της κρίσης, το 2015, ξαφνικά έγινα πιο ενδιαφέρων στη γειτονιά – όλοι, από το καθαριστήριο μέχρι τον φούρνο, πίστευαν ότι είχα τη λύση του ελληνικού αινίγματος. Ούτε διαπίστωσα αλλαγή στάσης των Γερμανών απέναντί μου».
«Προνομιούχοι»

Πώς αποτυπώνει την εμπειρία της στην D.W. η Μαρία Ρηγούτσου; «Εχουμε τη χαρά να γράφουμε και να μιλάμε στη γλώσσα μας. Ακούγοντας για τις δυσκολίες συναδέλφων στην Ελλάδα, θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο. Επιπλέον, η D.W. είναι σαν ένας μικρός ΟΗΕ. Ερχόμαστε σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, κουλτούρες κι αυτό διευρύνει τους ορίζοντές μας, καλλιεργεί μία ανεκτικότητα». Εργαζόμενη από το 1984 στην D.W., η Ειρήνη Αναστασοπούλου επισημαίνει: «Στη Γερμανία είχα επαγγελματικές ευκαιρίες που δεν θα είχα στην Ελλάδα. Είναι μία χώρα που ανέκαθεν υπήρξε το “σαλόνι” της διεθνούς πολιτικής. Αποκτάς γρήγορα μία καλή εικόνα για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Η D.W. σού παρέχει όλα τα μέσα να κάνεις τη δουλειά σου. Εδώ δεν αισθανόμαστε πως η Ευρώπη είναι “κάπου αλλού”. Νιώθεις Ευρωπαίος μέσα στην ελληνικότητά σου», καταλήγει.

«Μεγάλη ελευθερία»

Από τα γερμανικά κύματα (Deutsche Welle) «παρασύρθηκε» το 2003 και ο Κώστας Συμεωνίδης. «Εχουμε μεγάλη ελευθερία. Ακόμη και την περίοδο της κρίσης, ποτέ δεν δέχθηκα κάποια κατεύθυνση του στυλ “πρέπει να βγεις να πεις αυτό”. Ο λόγος σου έχει βάρος. Εχεις μία ιδιαίτερη ευθύνη απέναντι στον Ελληνα, επειδή ξέρει ότι, αν το λέει η D.W., κάτι σημαίνει. Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός αλλά και να έχεις συναίσθηση αυτής της ευθύνης. Κι αυτό, κάνει τη δουλειά ακόμη πιο ενδιαφέρουσα».