Αυτές οι διακοπές δεν ξεκινούν όπως θα θέλαμε

Του Κώστα Τάτση

Σήμερα τελειώνει και στη Βαυαρία η σχολική χρονιά και ξεκινούν οι καλοκαιρινές σχολικές διακοπές.

Μαζί με τις ευχές μας για όμορφες διακοπές και καλή αντάμωση το Σεπτέμβριο δεν μπορούσαμε παρά να συμπληρώσουμε στην φωτογραφία

που είχαμε ετοιμάσει -έστω κάτι μικρό- για να περιγράψουμε τα συναισθήματά μας για όλα αυτά που έζησε η Αττική από την περασμένη Δευτέρα.

Αυτές οι διακοπές δεν ξεκινούν όπως θα θέλαμε. Στο μυαλό μας τριγυρίζουν οι εφιαλτικές εικόνες που μέσω τηλεόρασης ή των κοινωνικών μέσω παρακολουθήσαμε.

Η αγωνία μας για το αν βρεθούν τα δίδυμα κοριτσάκια θα συνοδεύει το δρόμο μας, όπως η επιστολή της μητέρας που έχασε παιδιά και σύζυγο.

Η σκέψη μας θα βρίσκεται σ όλους αυτούς που ακόμη δεν γνωρίζουν αν ζουν ή έχουν καεί τα παιδιά τους , τα αδέλφια τους, οι γονείς τους οι συγγενείς τους, οι φίλοι τους.

84 άνθρωποι είχαν μέχρι πριν λίγες μέρες σχεδιάσει το δικό τους καλοκαίρι.

Είχαν προγραμματίσει τις δικές τους διακοπές. 84 άνθρωποι που δεν πήγαν σε πόλεμο και όμως έζησαν ένα φρικτό θάνατο. Που ξύπνησαν μια "φυσιολογική" Δευτέρα σαν όλες τις άλλες και η ζωή αποφάσισε με αυτόν τον βάρβαρο τρόπο να ορίσει το τέλος τους.

Δεκάδες τραυματίες, άλλοι σοβαρά άλλοι λιγότερο σοβαρά που όλοι όμως θα ζουν με τις κραυγές και φωνές της μοιραίας νύχτας, την αγωνία της επιβίωσης, το φόβο του τέλους.

Και όλοι αυτοί που επέζησαν αλλά έχασαν τη γειτονιά, την αυλή, το σπίτι, τα γνωστά πρόσωπα, το αδέσποτο σκυλί. Όλοι αυτοί που η ζωή τους αφαίρεσε ένα κομμάτι με αυτόν το βίαιο τρόπο.

Αν η λύπη αυτή τη στιγμή προέχει αν και δύσκολα μπορούμε να ξεφύγουμε με το μυαλό μας από όλα αυτά που είδαμε και ακούσαμε ίσως αξίζει να σκεφτούμε πόσο επίκαιρο είναι το σύνθημα που κάποιοι ρομαντικοί γράφουν στους τοίχους

"Ζήσε το σήμερα με όσο πιο πολύ πάθος μπορείς γιατί είναι το αύριο που περίμενες να έρθει εχθές".

Γιατί τελικά το σήμερα είναι ένα μεγάλο δώρο.

Όμορφες διακοπές και καλή αντάμωση

ΥΓ Όσοι θα είμαστε τις επόμενες ημέρες στο Μόναχο, ας βρεθούμε στους χώρους συγκέντρωσης των ειδών πρώτης ανάγκης, όχι τόσο για να αυξηθούν τα είδη που θα συγκεντρωθούν όσο για να μπορέσουμε να νιώσουμε μαζί το δάκρυ που προστέθηκε στη φωτογραφία.