«Dance me to the end of love»: Ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών αναφέρεται στη φρίκη τού Άουσβιτς

Ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος - «Dance me to the end of love»:  Το «Dance me to the end of love» του Λέοναρντ Κοέν είναι από τα πιο ερωτικά του τραγούδια όλων των εποχών. Το «Dance me to the end of love» όμως δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι έχουν ερωτευτεί με το άκουσμά του.  

Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.

 Ένα από τα πιο ερωτικά και αισθησιακά  τραγούδια του  Λέοναρντ Κόεν, που θεωρήθηκε εκ των κορυφαίων ερωτικών ύμνων του εικοστού αιώνα αναφερόταν τελικά στη φρίκη και την κτηνωδία τού Άουσβιτς. Ο ίδιος είχε αποκαλύψει λίγο πριν φύγει από τη ζωή σε συνέντευξή του

ότι η ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι, είναι πολύ διαφορετική από ό,τι μπορεί να φανταζόμαστε. Το έγραψε όταν έμαθε ότι οι Γερμανοί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στον Β' παγκόσμιο πόλεμο έβαζαν ορχήστρα να παίζει ενώ οι άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί.

Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, του Νταχάου, από την ουρά της φρίκης, πηγαίνοντας να θανατωθούν και να καούν στα κρεματόρια. Το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένας χορός ως το τέλος της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης.  Αξιοσημείωτη είναι η ειδική νύξη στο στίχο περί ‘’burning violin’’. Πρόκειται για το φλεγόμενο βιολί που αναριγούσε κάτω από τα δεξιοτεχνικά δάχτυλα του Στρούμσα, αρχιβιολιστή μιας ορχήστρας εγχόρδων με ‘’ειδικά καθήκοντα’’ στο Άουσβιτς.

Ο ελληνοεβραίος βιολιστής ήταν υποχρεωμένος από τους αξιωματικούς των Ες Ες να αποχαιρετά με κλασική μουσική και εμβατήρια συγγενείς και φίλους που όδευαν προς τους θαλάμους αερίων.  Και το «burning violin», είναι το φλεγόμενο εκείνο βιολί που αναριγούσε κάτω από τα δεξιοτεχνικά δάχτυλα του Στρούμσα, ο οποίος ήταν υποχρεωμένος από τους δημίους του, προκειμένου να κερδίσει μια έστω και αβέβαιη παράταση ζωής, να αποδίδει με άψογο τρόπο κλασικά αριστουργήματα (αλλά και στρατιωτικά εμβατήρια), ως ο αρχιβιολιστής μιας ορχήστρας εγχόρδων με «ειδικά καθήκοντα», σύμφωνα με το andro.gr.

Ο Ιάκωβος Στρούμσα, με την καρδιά του ραγισμένη και την ψυχή του στον πάγο, προσπαθούσε με τα ξυλιασμένα από το αφόρητο κρύο δάχτυλά του να βάλει φωτιά στην ερμηνεία του, εμπνέοντας και την υπόλοιπη ορχήστρα, ώστε να μην τιμωρηθούν από τους αξιωματικούς των SS που τους επέβλεπαν. Έπαιζαν μουσική για την τελευταία πνοή των παιδιών τους, των συζύγων τους, των αδελφών τους, των γονιών τους! Αυτήν ακριβώς την κρυφά σπαρακτική αίσθηση του ενορχηστρωμένου ύστατου αποχωρισμού περιγράφει, με ανατριχιαστικό λυρισμό, απέραντη συμπόνια και με την ελπίδα πως η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο, ο Λέοναρντ Κόεν τραγουδώντας «Χόρεψέ με ως το τέλος της αγάπης». «Μετά την άφιξή μας στο στρατόπεδο και τον αφανισμό της γυναίκας μου και των γονιών μου, η μουσική ήταν αυτή που με βοήθησε να μη βουλιάξω στην απελπισία», εξομολογείται ο Στρούμσας στο βιβλίο του «Διάλεξα τη ζωή. Από τη Θεσσαλονίκη στο Άουσβιτς».

..σήμερα «χόρεψέ με στην ομορφιά σου κόσμε, με ένα φλεγόμενο βιολί», μία νότα, έναν ήχο, μια μελωδία, ένα όραμα που να κάψει επιτέλους τη φρίκη αυτού του κόσμου, να κάνει στάχτη την ασκήμια του, τον παραλογισμό του, το μάταιο και άσκοπο πόνο, το θρήνο για την ανθρωπιά που χάνει ξανά και ξανά στο λυκόφως της ντροπής της η ανθρωπότητα…