"Ένας ανταποκριτής μιας μικρής χώρας"

Της Ειρήνης Αναστασοπούλου, Deutsche Welle

Είχε μόνο επτά λεπτά στη διάθεσή του για τη συνέντευξη με την καγκελάριο, μια από τις επτά που είχε δώσει μέχρι τότε σε διεθνή μέσα. Ήταν το 2011, παραμονές της συνάντησής της με τον τότε πρωθυπουργού Γιώργο Παπανδρέου στο Βερολίνο.

Η Μέρκελ είχε αποφασίσει να μιλήσει στην ελληνική δημόσια τηλεόραση και στον ανταποκριτή της Γιώργο Παππά. “Μου διηγήθηκε μιαν ιστορία για τη σχέση της με την Ελλάδα, ότι όταν μαθήτρια στην τότε Ανατολική Γερμανία, μαζί με την μητέρα της που ήξερε Αρχαία Ελληνικά και φίλες της, έστελναν κάρτες στην Ελλάδα για την απελευθέρωση του φυλακισμένου Μίκη Θεοδωράκη. Όταν έφυγε ο Θεοδωράκης από την Ελλάδα, έδωσε την πρώτη του συναυλία στην τότε Δυτική Γερμανία, και όχι στην Ανατολική. Ήταν η μεγάλη απογοήτευση της Μέρκελ από την Ελλάδα, αργότερα ακολούθησαν και άλλες”, θυμάται χαμογελώντας ο ανταποκριτής της ΕΡΤ και των ΝΕΩΝ στο Βερολίνο.

"Χρειάζεται να 'σιδερώσω' την είδηση"

Τα χρόνια πέρασαν, η Ελλάδα βγήκε από την κρίση, η Μέρκελ διανύει τους τελευταίους μήνες στην καγκελαρία και ο Γιώργος Παππάς επανεξελέγη την Πέμπτη, 25.02, πρόεδρος της Ένωσης Ξένου Τύπου (VAP) στο Βερολίνο. Από την ίδια θέση πέρασαν ο Βάσος Μαθιόπουλος το 1969 και ο Τάσος Τέλλογλου το 1996. Πρόκειται για την αρχαιότερη δημοσιογραφική ένωση της Γερμανίας με έτος ίδρυσης το 1906 και σήμερα αριθμεί 445 μέλη, ανταποκριτές από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης από 60 χώρες. Μια εκδήλωση μεγάλης τιμής για το δημοσιογραφικό ήθος, τη δουλειά στην Ένωση αλλά και τη συνολική παρουσία του Παππά όλα αυτά τα χρόνια ως δημοσιογράφου στη Βαυαρική Ραδιοφωνία στο Μόναχο, μετά στη Deutsche Welle στη Βόννη και στη συνέχεια ως ανταποκριτή στη γερμανική πρωτεύουσα. Ιδιαίτερα η δεκαετία της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης ήταν πολύ δύσκολη “Λειτούργησαν δυστυχώς το προηγούμενο διάστημα σχήματα και στερεότυπα, όπως του γερμανοτσολιά, και είχαμε τεράστια δυσκολία, εμείς οι Έλληνες ανταποκριτές, να διατηρήσουμε τη δημοσιογραφική μας ανεξαρτησία παρουσιάζοντας όσο πιο αντικειμενικά μπορούσαμε μια εικόνα, που στην Ελλάδα μεταφράζονταν στο ότι δήθεν δεν στηρίζαμε αρκούντως τις ελληνικές θέσεις. Αυτό ήταν λάθος, γιατί η δουλειά του ανταποκριτή είναι να μεταφέρει αυτό που βλέπει και όχι να κάνει προπαγάνδα”.

Ο Γιώργος Παππάς εντοπίζει τη δυσκολία και σε μια ιδιαιτερότητα. Στην πρόσληψη της γερμανικής πολιτικής στην Ελλάδα κυρίως μέσω αγγλοσαξονικών μέσων ενημέρωσης, από τα οποία αναδύεται κλίμα αντιγερμανικό, ελλείψει ικανού αριθμού Ελλήνων ανταποκριτών στο Βερολίνο. “Πολλές φορές ακόμη και τώρα υπάρχει η δυσκολία να πρέπει να ‘σιδερώνουμε’ την είδηση, εγώ μπαίνω πολύ συχνά στον ρόλο να πρέπει να ‘σιδερώνω’ κάτι που μεταδίδεται στην Ελλάδα, γιατί δεν έχει αποδοθεί έτσι όπως θα έπρεπε”. Η δια της τεθλασμένης και όχι απαραίτητα σωστά αποτυπωμένη εικόνα της Γερμανίας στον ελληνικό χώρο αναδεικνύει και το πόσο σημαντικό είναι για τα ελληνικά ΜΜΕ να έχουν ανταποκριτές στη Γερμανία. “Είτε το θέλουμε, είτε όχι θα παίζει όλο και πιο σημαντικό ρόλο στο εξής, γιατί το ειδικό της βάρος έχει αυξηθεί, ειδικά μετά το Brexit. Κι αυτό έχει σχέση με τη δουλειά μας ως ανταποκριτές».

«Έργο δεκαετιών, αν όχι του αιώνα”

Με αυτήν την εμπειρία λοιπόν, ως πρόεδρος και πάλι της Ένωσης Ξένου Τύπου, θέλει να ενισχύσει και να διευκολύνει ακόμη περισσότερο τη δουλειά των συναδέλφων του. Οι συνθήκες δεν είναι εύκολες. Όταν πρωτοεξελέγη, μόλις ξεκινούσε το πρώτο κύμα της πανδημίας, και από τη μια μέρα στην άλλη η Ένωση δεν μπορούσε να οργανώσει συναντήσεις με αξιωματούχους της πολιτικής και οικονομικής ζωής μέσω φυσικής παρουσίας. “Υπήρχε η εξής επιλογή: Ή θα σταματούσαμε τις δραστηριότητες μέχρις ότου αποκατασταθούν οι ομαλές συνθήκες, ή θα βρούμε άλλο τρόπο για να συνεχίσουμε την προσφορά μας στους συναδέλφους. Και επιλέξαμε το δεύτερο. Κινηθήκαμε αμέσως, καταφέραμε πολύ γρήγορα να μπούμε στη διαδικασία της ψηφιακής εκδοχής αυτών των συζητήσεων και πολύ νωρίς η ανταπόκριση των συναδέλφων ήταν πάρα πολύ μεγάλη, κι αυτό συνεχίστηκε και σε όλην τη διάρκεια της χρονιάς” θυμάται ο Γιώργος Παππάς. Η ανταπόκριση ήταν άμεση όμως και από την πλευρά των πολιτικών, που αντελήφθησαν ότι θα πρέπει να μπουν στο νέο παιγνίδι της ψηφιακής επικοινωνίας, ειδάλλως θα έμεναν εκτός. Ο Παππάς θυμίζει μάλιστα την περίπτωση του Φρίντριχ Μερτς, που διεκδικούσε την προεδρία του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Τον Απρίλιο του 2020 ήταν ένας από τους πρώτους που κατάλαβε τη σημασία της νέας μορφής επικοινωνίας και δέχθηκε αμέσως να συμμετάσχει σε τέτοια συζήτηση.

Συνολικά στη δύσκολη πρώτη χρονιά της πανδημίας έγιναν πάνω από 70 συναντήσεις με υψηλά ιστάμενους εκπροσώπους της πολιτικής, οικονομικής, καλλιτεχνικής και κοινωνικής ζωής. Αλλά φέτος ο βασικός στόχος του Γιώργου Παππά είναι η νέα ιστοσελίδα της Ένωσης, “έργο δεκαετιών, αν όχι του αιώνα”. Πώς όμως προσλαμβάνει ο ίδιος την επανεκλογή του, και μάλιστα με ένα ποσοστό βορειοκορεατικών διαστάσεων; “Σημαίνει καταρχήν προσωπική ικανοποίηση και αναγνώριση της δουλειάς που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο των ανταποκριτών. Γιατί δεν προέρχομαι ούτε από μεγάλη χώρα, αν και γνωστή, ούτε έχω πίσω στην πλάτη μου μεγάλα μέσα παγκοσμίου βεληνεκούς, όπως ο Γκάρντιαν ή οι New York Times. Το γεγονός ότι ένας ανταποκριτής μιας μικρής χώρας εκλέγεται σε αυτήν τη θέση και αναγνωρίζεται η δουλειά του μέσω του αποτελέσματός της, νομίζω ότι μιλά από μόνο του”. Μέχρι τον ερχόμενο Φεβρουάριο ο Γιώργος θα έχει όλο το χρόνο να συνεχίσει το σπουδαίο του έργο για την Ένωση και για τα ελληνικά ΜΜΕ, με τα οποία συνεργάζεται. Καμιά φορά αρκούν μόνο επτά λεπτά. Όπως το 2011 με τη Μέρκελ.