Αυστραλία: Διαβούλευση για ελληνόγλωσση εκπαίδευση

Νέος Κόσμος (Αυστραλία): Ολοκληρώθηκε την Κυριακή το πρώτο στάδιο της διαβούλευσης με την Ομογένεια της Αυστραλίας για θέματα εκπαίδευσης και πολιτισμού.

Στη διαδικτυακή συζήτηση διάρκειας δυόμιση ωρών, που διοργάνωσε ο Τομέας Απόδημου Ελληνισμού σε συνεργασία με την ΝΕ ΠΑΣΟΚ/Κινήματος Αλλαγής της Ωκεανίας, συμμετείχαν και διατύπωσαν εμπεριστατωμένες απόψεις και προτάσεις, αντιπρόσωποι όλων των μορφών εκπροσώπησης του Ελληνισμού και όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης.

Πανεπιστημιακοί καθηγητές, εκπρόσωποι των μεγάλων Ελληνικών Κοινοτήτων, εκπαιδευτικοί, πρόεδροι εθνοτικών σχολείων, πρόεδροι μεγάλων εθνικοτοπικών οργανώσεων, καθώς και δημοσιογράφοι μεγάλων Ομογενειακών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ήταν παρόντες και παρούσες, σε μια συζήτηση που θα συνεχιστεί και στο μέλλον.

Όπως επισημαίνει η Κατερίνα Αυξεντίου (Γραμματέας Τομέα Απόδημου Ελληνισμού) «το Κίνημα Αλλαγής δεσμεύεται να κρατήσει ανοικτούς τους διαύλους επικοινωνίας με την Ομογένεια της Αυστραλίας, τόσο για θέματα εκπαίδευσης, όσο και για όλα τα άλλα ζητήματα που την απασχολούν.  Επιθυμούμε και σχεδιάζουμε να συνδιαμορφώσει μαζί με τις ελληνικές διασπορές του κόσμου, όχι ερήμην τους, τις προγραμματικές μας θέσεις που αφορούν τους Απόδημους Έλληνες και τους Ομογενείς μας».

Εξάλλου όπως υπογράμμισε και ο Κώστας Καραμάρκος «το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ απευθύνθηκε στην ευρύτερη ομογένεια  και όχι μόνο στο δικό του πολιτικό χώρο και η Ομογένεια στη συντριπτική της πλειοψηφία ανταποκρίθηκε.

Θα είναι χρήσιμο για τα συμφέροντα του ομογενειακού Ελληνισμού, αλλά και της ίδιας της Ελλάδας, αν μπουν στη διαδικασία της διαβούλευσης με τις ελληνικές διασπορες του κόσμου και όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα της μητροπολιτικής Ελλάδας.

ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ  ΤΟΥ ΝΤΑΛΛΑ

Ο Νίκος Ντάλλας , συντονιστής της Επιτροπής Εκπαίδευσης της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης που επιβλέπει τα διάφορα προγράμματα ελληνομάθειας κατέθεσε, μεταξύ άλλων:

Αυτό που συζητάμε  είναι ένα σύνθετο και πολύπλευρο ζήτημα, να μην πω ατελείωτο. Για συντομία, θα περιορίσω τις τοποθετήσεις μου σε κάποια σημεία της έκθεσης του καθηγητή Joseph Lo Bianco, καθηγητής γλωσσολογίας στο Παν. Μελβούρνης για το μέλλον της ελληνικής γλώσσας στην Αυστραλία, όπου εστίασε σε μια προσέγγιση αναβίωσης και διατήρησης της γλώσσας γνωστή ως COD (ικανότητα, ευκαιρία, επιθυμία).

Το μοντέλο COD είναι ένα χρήσιμο πλαίσιο τόσο για την οργάνωση έρευνας όσο και για παρέμβαση με τις κοινοτικές γλώσσες στη διασπορά. Με το πρώτο συστατικό, η ικανότητα, πιστεύω ως κοινότητα, τα πάμε αρκετά καλά. Πρόκειται για την ύπαρξη της υποδομής σε ό,τι αφορά τα σχολεία, τις τάξεις, τα προγράμματα αλλά και τους ανθρώπινους και διοικητικούς πόρους για την παροχή προγραμμάτων ελληνικής γλώσσας. Δεν με απασχολεί και τόσο αυτή η φάση παρόλο που έχει και τις προκλήσεις της. Εάν έχετε κάνει τη σωστή έρευνα, μελέτη και ανάλυση και έχετε εντοπίσει τα κενά, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες, είναι σχετικά εύκολο να αντιμετωπιστούν, αλλά συχνά εξαρτάται από οικονομικούς πόρους, οργανωτικές δεξιότητες και εκτέλεση. Ωστόσο, για να διατηρηθεί η ικανότητα, χρειάζεται ένα υγιές επίπεδο ενδιαφέροντος, χρειάζεται ένα υγιές επίπεδο εγγραφών μαθητών που θέλουν να μάθουν ελληνικά σε όλα τα επίπεδα. Η ύπαρξη μιας υγιούς αριθμητικής βάσης στα πρώτα χρόνια είναι κρίσιμη από την άποψη της βιωσιμότητας. Πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε εκείνους τους γονείς που είναι αναποφάσιστοι, που είναι αβέβαιοι ότι θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν ελληνικά. Σε μια εποχή που τα παιδιά κατακλύζονται με τόσες πολλές δραστηριότητες μετά το σχολείο όπως αθλητισμός, μουσική, τα φροντιστήρια, χορός και πολλές άλλες, υπάρχει αρκετός χώρος, υπάρχει αρκετός χρόνος, και υπάρχει αρκετή διάθεση για μαθήματα ελληνικής γλώσσας, τα οποία συνήθως γίνονται μετά τις ώρες του κανονικού ημερήσιο σχολείο. Και σίγουρα δεν υπάρχει αρκετός χρόνος εάν η ελληνομάθεια δεν θεωρείται προτεραιότητα για τους γονείς. Οι γονείς που είναι λάτρεις της γλωσσομάθειας και οι σκληροπυρηνικοί θα είναι πάντα εκεί, αλλά λιγοστεύουν με την πάροδο του χρόνου, αλλά πώς θα καταφέρουμε τους αβέβαιους και ακόμα τους αδιάφορους γονείς;

Η μεγαλύτερη ανησυχία είναι τα επόμενα δύο στάδια του μοντέλου COD. Ευκαιρία και επιθυμία. Πρέπει να δημιουργήσουμε περισσότερες ευκαιρίες στους μαθητές μας να χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα έξω από την τάξη σε ζωντανά και αυθόρμητα περιβάλλοντα. Αυτές οι ευκαιρίες έχουν μειωθεί. Συχνά η κύρια ευκαιρία ήταν η αλληλεπίδραση με τους παππούδες και τις γιαγιαδες και άλλους συγγενείς. Σε δέκα με δεκαπέντε χρόνια, αυτή η γενιά που ήρθε στην Αυστραλία τις δεκαετίες της μαζικής μετανάστευσης, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 δεν θα είναι πλέον μαζί μας. Ήταν μια γενιά που θυσίασε πολλά, που βίωσε πολλά, που άντεξε πολλά αλλά και έδωσε πολλά. Με το πέρασμά τους, οι μόνοι άνθρωποι που θα έχουν απομείνει στην Αυστραλία που έχουν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα είναι εκείνοι οι μετανάστες που έφτασαν στην Αυστραλία την τελευταία δεκαετία λόγω της ελληνικής οικονομικής κρίσης, οι νεοαφιχθέντες, και μια ακόμα μικρότερη κατηγορία όσοι φυσικοί ομιλητές έφτασαν ως ειδικευμένοι μετανάστες, το λεγόμενο brain drain. Δηλαδή μιλάμε για μερικές χιλιάδες συνολικά.

Πολύ σωστά το Κίνημα Αλλαγής έχει έναν από τους στόχους του να αυξήσει τον αριθμό των μαθητών που μπορούν να βιώσουν μια βιωμένη εμπειρία της Ελλάδας και της ελληνικής γλώσσας. Αυτό είναι υψίστης σημασίας. Πρέπει να δώσουμε στους μαθητές αυτές τις ευκαιρίες. Ένα ξεκίνημα θα ήταν η αποκατάσταση των εκπαιδευτικών κατασκηνώσεων με επιδότηση της ελληνικής κυβέρνησης που πραγματοποιούνταν πριν από την κρίση. Αυτή η συνεργασία μπορεί να επεκταθεί και σε άλλους φορείς.  Φοιτητές μας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θεωρούν την Ελλάδα ως προορισμό ανταλλαγής έστω και για ένα εξάμηνο. Υπάρχουν μηχανισμοί που να διευκολύνουν κάτι αυτό; Εάν ο Ελληνοαυστραλός φοιτητής δεν λάβει τα εύσημα για μια τέτοια πρωτοβουλία, είναι απίθανο να το σκεφτεί. Συνάπτουν τα πανεπιστήμια αμοιβαίες συμφωνίες όπου αυτές οι ανταλλαγές θεωρούνται ισοδύναμες και ισότιμες και οι διδακτικές μονάδες μπορούν να κερδηθούν και προς τις δύο κατευθύνσεις;

Το τρίτο μέρος του πλαίσιου COD είναι η ΕΠΙΘΥΜΙΑ.  Εμείς σαν κοινωνία ενισχύουμε το διαρκές ενδιαφέρον και επιθυμία των μαθητών να θέλουν να έχουν σχέση  με την Ελλάδα, με την ελληνική γλώσσα και την ελληνική τους ταυτότητα?

Αυτή την ευθύνη την έχουμε όλοι».