Τουρκική εισβολή στην Κύπρο: Τα βήματα της νέας γενιάς από το παρελθόν στο μέλλον

48η επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο: Τα βήματα της νέας γενιάς από το παρελθόν στο μέλλον.

Του Γιάννη Αυξεντίου, μαθητής (από την ακριτική Δερύνεια)

Η συμπλήρωση 48 ετών από τη μαύρη μέρα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο εκείνο το μάυρο πρωινό του Ιούλη του 74’, κάνει ξεκάθαρο πως η σημερινή μέρα δεν προσφέρεται για στερεότυπες αναμασημένες δηλώσεις κομμάτων και προσώπων για εσωτερική κατανάλωση. Η σημερινή μέρα, είναι μια άριστη ευκαιρία για αντικειμενική μελέτη των γεγονότων, συνδυασμό τους με τη σημερινή τουρκική προκλητικότητα και σχεδιασμό της μελλοντικής πορείας της Κύπρου, με λυμένο το κυπριακό και τη νεολαία στο επίκεντρο.

Έχουν, λοιπόν, συμπληρωθεί 48 χρόνια από την 20η Ιουλίου 1974. Το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ ΄Β, με τις ευχές του ΝΑΤΟ, ήταν μόνο η αρχή του σχεδίου για διχοτόμηση της – μόλις 14 ετών τότε – Κυπριακής Δημοκρατίας. Η εισβολή, ήταν απλά η συνέχεια. Η δημοκρατική αντίσταση, που υπερασπίστηκε την νόμιμη κυβέρνηση Μακάριου, πρόταξε τα στήθη και στον Αττίλα, σε αντίθεση με τους πραξικοπηματίες...  Ακολούθησε η ΄β φάση της εισβολής, τον Αύγουστο. Από εκείνο το καλοκαίρι έως αυτό, η Κύπρος αναμένει ακόμα την επανένωσή της.

Ας έρθουμε τώρα από το 1974 στο 2022. Σήμερα, η Τουρκία παρουσιάζει συνεχώς χάρτες της γαλάζιας πατρίδας, κλιμακώνοντας τις παράνομες διεκδικήσεις της. 

Προσπαθεί να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα, κόντρα στον ΟΗΕ (βλ. “turkaegean”, “τουρκική” Κρήτη, πικ - νικ στην Αμμόχωστο κ.α.). Στο εσωτερικό της Τουρκίας, ο σουλτάνος καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και κάθε προοδευτική φωνή που ορθώνει ανάστημα εναντίον του. Όλα αυτά, τη στιγμή που ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, κος Στόλτεμπεργκ, δικαιολογεί την πολιτική της Τουρκίας και υποβαθμίζει τη σημασία των εγκλημάτων της σε βάρος του Διεθνούς Δικαίου. Απαραίτητος, λοιπόν, ο τερματισμός της πολιτικής ίσων αποστάσεων από πλευράς Ελλάδας με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ. Αναγκαίο και το καθολικό εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία.

Όλα τα πιο πάνω, κάνουν την ανάγκη εξεύρεσης λύσης ακόμα πιο επιτακτική. 

Ο κυπριακός λαός, για να στηρίξει με την ψυχή του την προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος, πρέπει να κατανοήσει τον αντίκτυπο των προτάσεων που υπάρχουν στο τραπέζι στο μέλλον του, αλλά κυρίως στο μέλλον της νέας γενιάς. Η λύση δύο κρατών, θα ακολουθηθεί από την προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία και, επομένως, σε σύνορο μαζί της, με ό,τι αρνητικό μπορεί αυτό να σημαίνει. Ο λαός μας, χρειάζεται μια λύση που να τον συμφέρει στην ολότητά του. Να εξασφαλίζει ότι η Κύπρος θα συνεχίσει να είναι πλήρες μέλος της ΕΕ, η ναυτιλία θα αναπτυχθεί σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας, η ανασφάλεια θα σβήσει και η νέα γενιά θα μπορέσει να δώσει όλο τον πλούτο γνώσεών της στην οικονομία του τόπου και θα οφεληθεί.

Οι πληγές του 1974, είναι ακόμα ανοιχτές. Στις προκλήσεις του σήμερα, επιλέγουμε να θυμόμαστε από το να εθελοτυφλούμε. Δεν αποδεχόμαστε την παραίτηση, ούτε τον συμβιβασμό. Ο αγώνας για μια Κύπρο ανεξάρτητη και ενωμένη, πρέπει να συνεχιστεί.