Τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70- σίγουρα και παλιότερα- τέτοιες μέρες οι αλάνες, περισσότερο στις πόλεις μιάς και στα χωριά υπήρχε άπλετος χώρος, γέμιζαν φωνές . Και γενικότερα παντού όπου υπήρχε χώρος χωρίς καλώδια ΔΕΗ.
Εκεί, λοιπόν, για αρκετές μέρες πριν και μετά την Καθαρά Δευτέρα μαζεύονταν δεκάδες παιδιά- αγόρια κυρίως- αλλά και έφηβοι συνοικιών με τους χαρταετούς τους. Εμείς τους λέγαμε «πάππους» και ήταν αγορασμένοι από τα μπακάλικα της γειτονιάς (όποιος θυμάται αυτά τα μικρά μαγαζάκια που είχαν από βελόνα μέχρι και εργαλεία κάποιες φορές) ή φτιαγμένοι από τα παιδιά και τους γονείς τους.
Με αυτά οι γονείς μας,μας έφτιαχναν τα τσερκένια. Χρωματιστές κόλλες ή λαδόκολλες από το μπακάλικο και αλευρόκολλα ήταν αρκετά για να φτιαχτούν αετοί που ήταν άκρως ανταγωνιστικοί με τους «έτοιμους». Τους ζωγραφίζαμε και με μαρκαδόρους και ήταν σκέτα έργα τέχνης.
Όλοι γνωρίζαμε με ακρίβεια πώς να κατασκευάζουμε τα ζύγια κι όλοι είχαμε εφεδρεία λωρίδες από εφημερίδες για να βάλουμε «σκουλαρίκια» ή «φαβορίτες» αν έφερνε τούμπες ο χαρταετός μας. Έτσι ερχότανε στα ίσια του. Από λωρίδες εφημερίδων φτιάχνονταν και οι ουρές. Έτοιμοι για απογείωση.
Συγχρόνως με τη φόρα που έπαιρνε ο ιδιοκτήτης του αετού οι μικρότεροι κάναμε «κεφάλι» για να μπορέσει να σηκωθεί. Οι σπάγκοι δημιουργούσαν τεράστιες καλούμπες και, βοηθούντος και του ανέμου, άρχιζε το μεγάλο ταξίδι.
Οι μπαμπεσιές ήταν στην ημερήσια διάταξη. Οι ζαβολιάρηδες έβαζαν ξυράφι στον χαρταετό τους , πλησίαζαν το σχοινί του «αντίπαλου», το έκοβαν και τρέχαμε να βρούμε ό,τι είχε απομείνει από τον “πάππo“. Καποιες άλλες πάλι φορές όταν ο σπάγκος κοβόταν χωρίς λόγο,με αποτέλεσμα ο χαρταετος να καταληξει σε κάποιον κήπο η σε καποια σκεπή (ειδικά αν ήταν μεσημέρι) περιμέναμε να ξυπνήσει ο “αφέντης“ του σπιτιού να μας ανοιξει να τον πάρουμε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με ρίσκο να μας πιάσουν, πηδούσαμε μάντρες ή ανεβαίναμε στα κεραμίδια απο το σπίτι του γείτονα, κάτι αντίστοιχο με το σημερινό Parcour, με κίνδυνο όμως να “αρπάξουμε καμμιά ξέσκουρη“ αν μας έπιαναν.
Οι μικρότεροι έφτιαχναν σαΐτες από χαρτί που πετούσαν σε χαμηλότερες πτήσεις με τη βοήθεια κλωστής από κουβαρίστρες αντί του σπάγκου.
Αυτά κι άλλα πολλά γίνονταν σε κάθε συνοικία σε κάθε γειτονιά μικρής ή μεγάλης πόλης απο τα παιδιά την Καθαρά Δευτέρα ,την στιγμή που οι μαμάδες γέμιζαν τα τραπέζια με τα νηστίσιμα παραδοσιακά καλούδια της ημέρας αυτής
Αρθρο αναγνώστη ΚΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.