...ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ απ` τα παλίμψηστα της γητευτικής θεογονίας και επιστημοσύνης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.
Το Βιτρούβιο Αριστοτελικό όν, ο ανυπόφορα ιδιοφυής Μιχάλης, ο μέγας Τέκτονας με τον εξευγενισμένο ως τα μποζόνια Πατριωτισμό του και τον αριστουργηματικό δημόσιο λόγο του έφυγε πρόωρα, αποστερώντας τις συνηγορίες μας από το ηθικό πλεονέκτημα κι ένα τέλειο άλλοθι.
Έφυγε Άνοιξη, ταιριαστά της Ακριβής του στοχασμού του, ταιριαστά του έντιμου Σοσιαλισμού του, ταιριαστά της περήφανης καταγωγής του, ταιριαστά της υπέροχης ηθολογίας του.
Έζησε υπάκουα στη νομοτέλεια των μοιραίων του είδους του, των σπάνιων μεταξύ των χαρισματικών του νου και των ενάρετων της ψυχής.
Ένας μοναδιαίος Πολίτης, ποιητής στην Επιστήμη, στις Κοινωνίες και στα Πολίσματά του.
Η απουσία του θα ρίχνει την ανηλεή σκιά της στα κοινά των Ποντίων σαδιστικά.
Όπως των πρέπει.
Ήμασταν λίγοι ως ακροατές, ακόμη λιγότεροι ως συνεργάτες, απόντες ως μαθητές κ ανύπαρκτοι ως αναγνώστες του.
Μας μοίραζε της επιστήμης του αστρολάβους κι εμείς τους κάναμε πρεσπαπιέ.
Μας δώριζε ελιξίρια νιότης και μεις τα θαρρούσαμε μούσκιο της εκ γενετής προγηρίας μας.
Μας έδινε ρόλους σε μπλόγκ-μπάστερ και μεις ατακάραμε απ’ τα σχολικά μας σκετς.
Μας έραβε για γκαλάζζ και μεις στο δρόμο φορούσαμε γαλότσες.
Μας έδειχνε αειθαλή δέντρα και μεις νοούσαμε πόσα κόσκινα φιάχνει το ξύλο τους.
Μας δασκάλευε ψυχοτρόπα συνθήματα και μεις απηγγέλαμε βουκολικά έπη.
Μας κάθιζε σ` οράματα, μας φίλευε σε ξέφωτα και μεις παραγοντίζαμε σ` ανήλια και λυκόφωτα.
Μας διαρμήνευε τη βασική σκέψη του πολίτη και μεις αναρωτιόμασταν `τη ποπά τα πρόγατα άτσαπς που κεκά χορεύνε` .
Αγκάλιαζε με στοργή και καρτερία την ανεπάρκεια μας, αγκαλιάζαμε μ` αγνωμοσύνη κ` αδιαφορία την Καινή Διαθήκη του.
Ο ένας που μπόλιαζε με Ρωμιοσύνη τα μανιφέστα του Ventotene, ο GOAT στην μεταπροσφυγική οντότητά μας, το ένα Χελιδόνι που πάσχισε να γυρίσει τον Ήλιο, ο ανθ `ημών στα μουχαπέτια του Ραφαηλίδη, της Αρβελέρ και του Καστοριάδη.
Ένας Κρόιφ σε εντεκάδα πιθήκων που όλο πάλευε να τη βγάλει τσάμπιονς λιγκ.
Μας εκχώρησε το Κάλος, την Αρετή και Τρόπο του και μεις ήμασταν σαν ΟΣΕΠΕ.
Ανάθεμα και αν καταλάβαμε τι μας έλεγε, δόξα τω Θεώ που δε θα καταλάβουμε ποτέ τι έχασε το Affentheater σύμπαν των κοινών μας.
Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης Cardinal Bessario (για λογαριασμό όσων ντρέπονται να τον αποχαιρετήσουν μήπως ακούσει και τους γυρέψει τη ματιά).
Υ.Γ
Ο Μιχάλης που ‘βγαζε γλώσσα στον Ανδρέα των 80´s, ήδη τον σιμώνει ξανακουνώντας του το δάχτυλο:
``...δεν είναι διεθνισμός να ξισώσουμε τον Κολοκοτρώνη με τον Δράμαλη πρόεδρε...``
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.