Αμμόχωστος, μια πόλη φυλακισμένη!

της Κατερίνας Αυξεντίου*

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου του έτους 1974, χάραμα ακόμα, εμείς οι εξ Αμμοχώστου, οι Βαρωσιώτες, πήραμε το δρόμο για το πικρό αντάμωμα με τη μοίρα των Κερυνειωτών, μια μοίρα που σφραγίζει την ιστορία του Ελληνισμού μέσα στους αιώνες. Γίναμε πρόσφυγες. Πού; Στην ίδια μας την πατρίδα.

Κοιτώ πίσω αγνοώντας τα συρματοπλέγματα που μπήκα ανάμεσα στον γενέθλιο τόπο μας και την καρδιά μας. Βλέπω εκκλησιές ακρωτηριασμένες, τάφους συλημένους, τουμπανισμένους και άθαφτους τους πεσόντες στα πεδία των μαχών. Στον τοίχο του δημοτικού σχολείου του Σταυρού κρέμεται ο θλιβερός κατάλογος των νεκρών από το πραξικόπημα και την πρώτη εισβολή, και απέναντι σιωπηλό και λεηλατημένο το ξενοδοχείο «Marcos Hotel» που φιλοξένησε το νοσοκομείο Αμμοχώστου τις φονικές μέρες του Ιουλίου.

Από το βάθος, εκεί που βρίσκεται το λιμάνι, βγαίνουν καπνοί. Εγκλωβισμένος ο Άγιος Νικόλαος μέσα στα τείχη μετρά τους κατακτητές του τόπου: Άραβες, Φράγκοι, Γενουάτες, Ενετοί, Τούρκοι, Εγγλέζοι και χάνει το λογαριασμό. Ο Οθέλλος ανεβαίνει ψηλά στον πύργο του και οδύρεται γιατί η τραγωδία του δεν έχει τέλος, η δε βουή των τουρκικών αεροπλάνων και ο εφιαλτικός θόρυβος των βομβών παγιδεύονται εσαεί στα αυτιά μας.

Η θάλασσα της Σαλαμίνας φουσκώνει από το δάκρυ και το άδικο. Καραβάνια αιχμαλώτων οδηγούνται στα Άδανα. Ανακοινώσεις του Ερυθρού Σταυρού. Οι λεμονιές της Αρσινόης κρύβουν την ευωδιά τους μέσα στην άμμο. Δασάκι της Άχνας, αντίσκηνα, αβάσταχτος ο πόνος, πρόχειρα οργανωμένοι καταυλισμοί φιλοξενούν την οδύνη του ξεσπιτώματος. Η Νέα Ιουστινιάνεια αναθεματίζει και καταριέται τους σύγχρονους Εφιάλτες του Ελληνισμού, η Κωνστάντια φορεί το  μαύρο τσεμπέρι, βγαίνει στους δρόμους με μια φωτογραφία στο χέρι και αναζητά τον γιό, τον πατέρα, τον σύζυγο.

Φύγαμε από τον τόπο μας μια μέρα του Αυγούστου, κλάψαμε την επομένη στην ποδιά της Παναγίας, αφελείς και μοιραίοι πιστέψαμε ότι η επιστροφή μας είναι θέμα ημερών.

Φευ! Οι μέρες έγιναν εβδομάδες, οι εβδομάδες έγιναν μήνες και οι μήνες έγιναν σαράντα χρόνια. Σαράντα χρόνια συνεχίζουμε να περπατούμε το δρόμο της προσφυγιάς, σαράντα χρόνια η πόλη μας παραμένει φυλακισμένη και ο Οθέλλος πάνω στον πύργο του, στα τειχιά της κατεχόμενης Αμμοχώστου, σπαράζει και οδύρεται αφού η τραγωδία του δεν παίρνει τέλος.

*Η Κατερίνα Αυξεντίου είναι μέλος της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ