«Πώς επίλεκτοι ομοφυλόφιλοι πολεμιστές κατέβαλαν τη σπαρτιάτικη στρατιωτική υπερδύναμη»

DIE WELT: «Προκειμένου να εξασφαλιστεί η ηγεμονία της Σπάρτης στην Ελλάδα, το 371 π.Χ. ο Στρατός τον Σπαρτιατών κινήθηκε εναντίον της Θήβας. Για να τον αντιμετωπίσει, ο Στρατηγός Επαμεινώνδας ανέπτυξε μια καινοτόμο τακτική. Εκατοντάδες Σπαρτιάτες πολίτες βρήκαν το θάνατο κοντά στα Λεύκτρα»

Η ιστορική ανάλυση του δημοσιογράφου Florian Stark αναφέρει, μεταξύ άλλων:

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (431-404 π.Χ.) διήρκεσε σχεδόν 30 χρόνια, με τη Σπάρτη να νικά τελικά την αντίπαλό της Αθήνα και πετυχαίνει να ηγεμονεύσει στην Ελλάδα. Όμως η στρατιωτική μηχανή της Σπάρτης αντιμετώπισε απροσδόκητα έναν αντίπαλο που τόλμησε να την αμφισβητήσει. Ήταν η Θήβα. Ο Στρατηγός και πολιτικός Επαμεινώνδας (περίπου 418-362 π.Χ. ), αρχιτέκτονας μαζί με τον Πελοπίδα της ακμής της Θήβας, προκάλεσε στις 5 Αυγούστου 371 π.Χ. το Στρατό της Σπάρτης στα Λεύκτρα.

Ο σπαρτιάτικος Στρατός αριθμούσε 10.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων περίπου 700 πλήρων πολιτών. Η πλειοψηφία του αποτελείτο από πολίτες με περιορισμένα δικαιώματα, μισθοφόρους και συμμάχους. Από την άλλη πλευρά, η Θήβα κατόρθωσε να συγκεντρώσει μόνο 7.000 μαχητές, οι οποίοι κλήθηκαν να πολεμήσουν γνωρίζοντας ότι ο συγκεντρωμένος σπαρτιάτικος Στρατός δεν είχε χάσει μια μεγάλη μάχη τα τελευταία 200 χρόνια.

Ο Έλληνας ιστορικός Ξενοφών, σύγχρονος μάρτυρας που ως αρχηγός μισθοφόρων και πρώην αξιωματικός στην υπηρεσία των Σπαρτιατών γνώριζε πολύ καλά τις στρατιωτικές συνθήκες, περιέγραψε επακριβώς το σχέδιο μάχης του Επαμεινώνδα στα Λεύκτρα. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του, ο Θηβαίος στρατηγός και πολιτικός συγκέντρωσε τα καλύτερα στρατεύματά του στην αριστερή πτέρυγα. Στον πυρήνα της ήταν η Ιερά Στρατιά, ην οποία διοικούσε ο Πελοπίδας. Αποτελείτο από 150 ομοφυλόφιλα ζευγάρια, των οποίων οι σχέσεις της εξασφάλιζαν μια ιδιαίτερη συνοχή.

Με «βάθος όχι μικρότερο από πενήντα ασπίδες», αυτή η πτέρυγα ήταν σαφώς ανώτερη από την αντίστοιχη της Σπάρτης, η οποία «έφθασε σε βάθος όχι περισσότερο από δώδεκα άνδρες», γράφει ο Ξενοφών. Έτσι ο Επαμεινώνδας, αν και στερούσε αριθμητικά, απέκτησε πλεονέκτημα σε ένα σημαντικό σημείο της μάχης. Ενισχύοντας σε διαφορετικό βαθμό τις πτέρυγές του, ο Επαμεινώνδας δημιούργησε την επονομαζόμενη «λοξή φάλαγγα», με την οποία δύο χιλιετίες αργότερα ο Μέγας Φρειδερίκος κατήγαγε την πιο διάσημη νίκη του.

Ο βασιλιάς των Σπαρτιατών Κλεόμβροτος έκανε εύκολη την αποστολή των Θηβαίων. Βέβαιος για τη νίκη και επειδή ο ίδιος και οι υπαρχηγοί του είχαν «πιεί αρκετά» το μεσημέρι, παρέταξε το Ιππικό του μπροστά στη φάλαγγα του. Όπως συνέβαινε συνήθως στους ελληνικούς στρατούς της αρχαιότητας, το Ιππικό δεν ήταν σχεδόν καθόλου εξασκημένο,  οι Σπαρτιάτες δε ήταν ακόμα λιγότερο έτοιμοι από τους αντιπάλους τους. Ορμητικά ρίχτηκαν στη μάχη, πριν ο Κλεόμβροτος δώσει διαταγή να προχωρήσουν. Οι αναβάτες του νικήθηκαν και υποχώρησαν, προκαλώντας αναστάτωση στη φάλαγγα.

Η ενισχυμένη αριστερή πτέρυγα της Θήβας κινήθηκε εναντίον της δεξιάς των Σπαρτιατών. Σε αυτήν ο Κλεόμβροτος είχε το γενικό πρόσταγμα και προέβαλε σθεναρή αντίσταση. Αλλά όταν σκοτώθηκε και οι άνδρες του προσπάθησαν να σώσουν το σώμα του, η σπαρτιατική φάλαγγα διαλύθηκε και τράπηκε σε φυγή. 1.000 Σπαρτιάτες, μεταξύ των οποίων 400 πλήρεις πολίτες, βρήκαν το θάνατο.

Αυτό ήταν το τέλος της ηγεμονίας της Σπάρτης στην Ελλάδα. Από τον επόμενο χρόνο ο Επαμεινώνδας μετέφερε τον πόλεμο κοντά στη Σπάρτη. Οι σκλάβοι στη Μεσσηνία απελευθερώθηκαν, όπως και πολλοί από τους συμμάχους του, οι οποίοι είχαν από καιρό υποκύψει στην ανωτερότητα της στρατιωτικής ισχύος των Σπαρτιατών. Τα ολιγαρχικά καθεστώτα που είχε εγκαταστήσει η Σπάρτη σε διάφορες πόλεις ανατράπηκαν.

Όσο ζούσε ο Επαμεινώνδας, η Θήβα είχε εξασφαλισμένη την ηγεμονική της θέση. Όταν το 362 π.Χ. η Σπάρτη συμμάχησε με την Αθήνα και άλλους για να ανατρέψει τα δεδομένα, κατόρθωσε να κατακτήσει μέρος της λακωνικής πόλης. Νίκησε τον εναντίον του συνασπισμό στη Μάχη της Μαντινείας, αλλά σκοτώθηκε ο ίδιος. Η Θήβα έχασε τον άνθρωπο που ήξερε να χρησιμοποιεί με τόση μαεστρία τους περιορισμένους πόρους της πόλης. Από τότε, και μέχρι την άνοδο των Μακεδόνων, δεν υπήρξε άλλη ηγεμονική δύναμη στην Ελλάδα.