«Αλληλεγγύη και ανησυχία: Η Ελλάδα και η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή»

Deutsche Welle: «Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται στο πλευρό του Ισραήλ στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή. Ο ελληνικός πληθυσμός φοβάται την κλιμάκωση και ανησυχεί μην εμπλακεί σε πόλεμο η χώρα.»

Σοκ, φρίκη, οδύνη, συμπόνια για τους ανθρώπους που έχασαν τους οικείους τους είτε από τους τρομοκράτες της Χαμάς είτε από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά και φόβος για ενδεχόμενη εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτή τη σύγκρουση, είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην χώρα μας μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου επισημαίνεται στην ανταπόκριση της Κάκης Μπαλή που προσθέτει ότι 65,4% των ερωτηθέντων στο πλαίσιο σχετικής δημοσκόπησης κοινής γνώμης της GPO τάσσονται υπέρ της τήρησης αυστηρά ουδέτερης στάσης της χώρας απέναντι στη σύγκρουση, ενώ το 18,4% τάσσεται υπέρ του Ισραήλ και το 11,5% υπέρ των Παλαιστινίων.

Οι Έλληνες φαίνεται να κρατούν αποστάσεις τόσο από την «φιλοϊσραηλινή στάση της κυβέρνησής τους υπό τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη» όσο και από την φιλική προς τους Παλαιστινίους προσέγγιση των δεκαετιών του 1980 και 1990, σχολιάζει η ανταποκρίτρια εξηγώντας ότι υπήρχε πολύ περιορισμένη προθυμία συμμετοχής στις διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων που έχουν διοργανωθεί από το ΚΚΕ και άλλες ομάδες της Αριστεράς, και ακόμη πιο περιορισμένη στις ανάλογες συγκεντρώσεις υπέρ του Ισραήλ. 

Είναι προφανές ότι οι Έλληνες θέλουν μια ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης χωρίς καμία ενεργό ανάμειξη, καθώς μια στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ θα σήμαινε αυτομάτως εμπλοκή της Ελλάδας λόγω της αμερικανικής βάσης στη Σούδα και του στρατιωτικού αεροδρομίου της Ελευσίνας που έχει τεθεί στη διάθεση των αμερικανών αεροσκαφών, διευκρινίζεται στο δημοσίευμα παραθέτοντας στη συνέχεια τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης που καταδεικνύουν ότι βρίσκεται στο πλευρό του Ισραήλ, όπως οι καταδικαστικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη για την επίθεση κατά του Ισραήλ, η επίσκεψή του στην Ιερουσαλήμ και η συνάντησή του «με τον φίλο του Bibi» Benjamin Netanjahu, χωρίς να πάει στη συνέχεια και στην Ραμάλα -κατά τα ειωθότα των αρχηγών των ελληνικών κυβερνήσεων- για αντίστοιχη συνάντηση με τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Mahmud Abbas, κάτι που επικρίθηκε έντονα από την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως σημειώνεται. Συνοψίζοντας τις δηλώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Σπαρτιάτες, Ελληνική Λύση), αλλά και τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού κατά την Σύνοδο της 21ης Οκτωβρίου στο Κάιρο η ανταποκρίτρια επισημαίνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τονίζει με κάθε ευκαιρία ότι η Ελλάδα στηρίζει τη λύση των δύο κρατών που μπορεί να αποτελέσει εγγύηση για την ειρήνη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων και τη σταθερότητα στην περιοχή.

Τέλος, υπό τον ενδιάμεσο τίτλο «Οικονομία, πρόσφυγες και τρομοκρατία», το άρθρο αναφέρεται στο αίτημα του Παλαιστίνιου Πρέσβη στην Αθήνα Youssef Dorkhom να διαδραματίσει η χώρα μας «έναν εποικοδομητικό μεσολαβητικό ρόλο» για την ειρήνη στην περιοχή, κάτι που προϋποθέτει, σύμφωνα με τον ίδιο, τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους. Παρόλα αυτά λόγω των υποχρεώσεων της Ελλάδας έναντι του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, η ελληνική κυβέρνηση δύσκολα μπορεί να παίξει έναν τέτοιο διαμεσολαβητικό ρόλο, και η μεγαλύτερη ανησυχία για την Αθήνα είναι η αποσταθεροποίηση της περιοχής της Μέσης Ανατολής, με αποτέλεσμα να υπάρχει ο φόβος ότι ο πόλεμος στη Γάζα ενδεχομένως αφενός να εκτινάξει σε δυσθεώρητα ύψη  την τιμή του πετρελαίου επηρεάζοντας αρνητικά την οικονομία της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας -η οποία αυτή τη στιγμή γιορτάζει το τέλος της κρίσης χρέους- και αφετέρου να αυξήσει τις προσφυγικές ροές. Ωστόσο, ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης είναι μέχρι στιγμής πεπεισμένος ότι η Λωρίδα της Γάζας θα παραμείνει κλειστή, συμπληρώνει η αρθρογράφος καταλήγοντας με την επισήμανση ότι υφίσταται και μια κάποια ανησυχία ότι η Ελλάδα, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μπορεί να γίνει στόχος της ισλαμιστικής τρομοκρατίας, γι αυτό και οι Αρχές βρίσκονται σε επιφυλακή, αν και η εμπειρία έχει δείξει ότι οι περισσότερες τρομοκρατικές επιθέσεις συμβαίνουν εκεί όπου υπάρχουν ριζοσπαστικοί μουσουλμάνοι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας.