Του Μηνά Ταυλαρίδη
Η σημερινή μέρα είναι ημέρα μνήμης για τον Λαό μας. Μνήμης για το αποκορύφωμα της λαϊκής αντίστασης ενάντια στην φασιστική χούντα των συνταγματαρχών, που εκδηλώθηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μπροστάρηδες στην εξέγερση αυτή ήταν οι φοιτητές, στους οποίους προστέθηκαν εργάτες και αγρότες, αλλά και απλοί πολίτες που θέλησαν να δώσουν και αυτοί το δυναμικό παρόν τους για να πέσει η λαομίσητη χούντα.
Σήμερα για την επέτειοτου Πολυτεχνείου θα αναφέρω κάποια αποσπάσματα από την συνέντευξη του Δημήτρη Παπαχρήστου που ήταν ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου κατά την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται.
“Αυτό που άξιζε περισσότερο ήταν ότι κάναμε το τίποτα να ανθοφορήσει. Και ενώ καταλάβαμε αυθόρμητα το Πολυτεχνείο, οργανωθήκαμε σε βαθμό απίστευτο. Στήσαμε γενικές συνελεύσεις, ανακλητούς εκπροσώπους, ραδιοφωνικό σταθμό που όταν απέκτησε μεγάλη εμβέλεια τρόμαξε τη χούντα γιατί πια μας άκουγε όλη η Αθήνα και κατέβαινε διαρκώς κόσμος να μας συμπαρασταθεί. «Πώς είναι δυνατό να κοιμάστε όταν σκοτώνουν τα παιδιά σας!» φώναζα, θυμάμαι, στο μικρόφωνο όταν χύθηκε το πρώτο αίμα. Και μετά είπα τον Εθνικό Ύμνο –δεν μπορούσα, βλέπεις, να τραγουδήσω τη Διεθνή–, η ελευθερία έβγαινε μέσα από τα κόκαλα τα ιερά της επανάστασης. Τελειώσανε, λέγαμε, ή θα τους ρίξουμε τώρα ή ποτέ! «Έξι χρόνια είναι πολλά, δεν θα γίνουνε εφτά», φωνάζαμε, και από κοντά το κλασικό «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» που παραμένει επίκαιρο.”
“Ξέρω, ακούγεται πολύ αστείο σήμερα, αλλά τότε δεν ήταν καθόλου. Διότι ακόμα χειρότερος από τη δικτατορία ήταν ο φόβος που μας είχε ενσταλάξει. Αν έχει κάτι ιδιαίτερη αξία στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, και το λέω επειδή συχνά μας παρουσιάζουν ως υπερήρωες, είναι ότι καταφέραμε να ξεπεράσουμε τον φόβο που εννοείται πως είχαμε και στο ξεκίνημα και στη συνέχεια, όταν αρχίσαμε να μετράμε νεκρούς και τραυματίες. Γιατί και τον μεγαλύτερο φόβο τον υπερβαίνεις σαν τον μοιράζεσαι. Καλύτερα, λέγαμε, το χάος της τρέλας μας παρά η σκλαβιά της λογικής μας! Αυτό άλλωστε σημαίνει νιότη.”
“Σε πολιτική οργάνωση, όχι, δεν είχα ενταχθεί, διότι εμείς οι ίδιοι γίναμε η πολιτική οργάνωση που μας εκπροσωπούσε, ήταν οι καθημερινές παρέες μας που γίνανε επιτροπές αγώνα στις σχολές! Οργανώναμε κινητοποιήσεις, μαζεύαμε υπογραφές για να πάμε στο Πρωτοδικείο να διώξουμε τους διορισμένους χουντικούς καθηγητές και όλα αυτά μας καλλιέργησαν μια αίσθηση γνήσιας συντροφικότητας και συλλογικότητας.”
“Το ίδιο συνέβη και στο Πολυτεχνείο, όπου με το που ξεκίνησε η κατάληψη στις 13/11, οι κομματικοί μάς λέγανε ότι δεν είναι ώρα για σύγκρουση, ότι μας καπελώνουν τάχα οι αριστεριστές και ότι καλύτερα να αρκούμασταν σε μια πορεία μέχρι το Σύνταγμα. Εμείς φυσικά ούτε να τους ακούσουμε, τόσος κόσμος είχε μαζευτεί ήδη, δεν θα το τελειώναμε έτσι άδοξα. Έπειτα, δεν ήμασταν καν τίποτα συνειδητοποιημένοι αριστεριστές ή αναρχικοί, δεν γουστάραμε κανέναν «-ισμό», το μόνο που θέλαμε ήταν να αλλάξουμε τα πράγματα με όπλο τη νεανική μας τρέλα. Γι’ αυτό λέω ότι στο Πολυτεχνείο ακόμα και η ουτοπία βρήκε τον τόπο της.”
“Τι θα έλεγα σήμερα σε ένα νέο παιδί για το Πολυτεχνείο; Ότι η εξέγερση εκείνη, πέρα από την πολιτική διάσταση, είχε και την πολιτισμική και, όπως ήταν και το σλόγκαν του περιοδικού «Πολίτες», ο πολιτισμός δεν είναι μια «τσόντα» της πολιτικής, είναι το όλον της ύπαρξής μας. Ότι το Πολυτεχνείο δεν ήταν μια στιγμή, είναι χρέος και δρόμος. Ακόμα και ο θάνατος αποτελεί πηγή και πυξίδα ζωής και η μνήμη είναι η ίδια μας η ζωή, πολεμάει την αρρώστια της λήθης με αλήθεια!”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.