 |
Ανθρακωρύχοι και άλογα στις γαλαρίες
του Βελγίου, μοιράζονται
τον κόπο, την μουτζούρα,
τον ιδρώτα, αλλά και τα δικαιώματα....
|
Η ελληνική παρουσία στο Βέλγιο ξεκινά την διαδρομή της κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950 οι Έλληνες που ζούσαν στο Βέλγιο ήταν 1.000 περίπου, κυρίως έμποροι στο επάγγελμα. Από το 1953 ως και το 1964 η εικόνα αυτή αλλάζει με τον αριθμό των Ελλήνων να πολλαπλασιάζεται, φτάνοντας τις 20.069 άτομα. Οι περισσότεροι είναι μετανάστες που έρχονται για να εργαστούν στα βελγικά ανθρακωρυχεία. Πάντως, παρά την κατακόρυφη αύξηση του αριθμού τους, οι Έλληνες στο Βέλγιο παρέμειναν λίγοι, τόσο αριθμητικά όσο και συγκριτικά με άλλες εθνότητες που εγκαταστάθηκαν στη χώρα.
Η Fedeshar (ένωση ιδιοκτητών ανθρακωρυχείων Βελγίου) χρησιμοποίησε την στροφή προς την Ελλάδα για εργάτες ως μοχλό πίεσης απέναντι στην Ιταλία (η οποία πίεζε για τις συνθήκες εργασίας και για τους όρους της σύμβασης),
