«Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις» (Μάνος Χατζηδάκις)
Ο βανδαλισμός του Ευκλείδη δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο. Η βία και ο εκφοβισμός, όπως και η αδράνεια ή η αδυναμία αντίδρασης πολλών καθηγητών μπροστά σε ένα κύμα αυξανόμενης επιθετικότητας, αλλά και η αμηχανία ολόκληρου του παιδαγωγικού και κοινωνικού πλέγματος, αρχίζει να γίνεται, για πολλά σχολεία, μια «κανονικότητα».
ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΑΝΑ ΜΑΡΙΝ
Τίποτα δεν βρέθηκε για να υποστηρίξει τη χυδαία επίθεση εναντίον της και το θέμα ήδη ξεθώριασε. Αλλά, είναι πολλοί αυτοί που με ευκολία θα το επαναφέρουν. Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν
Είμαι με την Σάνα Μάριν. Γιατί είναι πρότυπο, που ανατρέπει με τη γοητεία μιας σοφής νεότητας όλα τα αρτηριοσκληρωτικά στερεότυπα του πολιτικού. Γιατί, παρά τις συγκλονιστικές επιθέσεις, δεν αρνήθηκε ούτε για μία στιγμή την απόφασή της να ζει σαν άνθρωπος και όχι σαν προγραμματισμένη μαριονέτα του δημόσιου βίου.
ΑΠΟΨΕΙΣ:
Άρθρο της δημοσιογράφου Χρύσας Αράπογλου (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ )
Υπάρχουν μέρες που παρακολουθώ πλήρη τα δελτία των ειδήσεων από διαφορετικούς ελληνικούς και αλλοδαπούς πομπούς και, όση ψυχραιμία και εάν επιστρατεύσω, είμαι, σχεδόν, βέβαιη ότι ο κόσμος οδεύει ολοταχώς στην άβυσσο. Αν γλυτώσει από την πολεμική καταστροφή, θα ζήσει πρωτοφανή σε έκταση, για την εποχή μας, πείνα και προσφυγιά.
Διεθνολόγοι, πολεμολόγοι, οικονομολόγοι και στρατιωτικοί κατέκλυσαν τις οθόνες ( οι περισσότεροι αναμασώντας γνωστές πληροφορίες), όπως άλλωστε γίνεται κάθε φορά που μια δυσμενής συνθήκη γιγαντώνεται και εξελίσσεται σε κρίση. Και εάν πράγματι ισχύει η ιαπωνική εκδοχή της λέξης «κρίση», η συνύπαρξη των εννοιών του κινδύνου και της ευκαιρίας ταυτοχρόνως, σε τούτο τον όλεθρο που παρακολουθούμε, σίγουρα δεν υπάρχει κάποια ορατή ευκαιρία, τουλάχιστον για τους λαούς και την παγκόσμια ειρήνη.
(Άρθρο της Χρύσας Αράπογλου στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ)
Προσπαθώ να κατευθύνω την προσοχή μου στα επίκαιρα, στα εορταστικά και τα άλλα τα ζοφερά. Να αντλήσω θεματολογία, ικανή να ανταποκριθεί στις ευθύνες μιας σταθερής σελίδας της «Μακεδονίας». Είναι και αρχή χρονιάς! Δεν με ελκύουν οι επέτειοι και όσο περνούν τα χρόνια αποφεύγω και το μέτρημα. Τίποτα, ωστόσο, δεν μπορεί να με αποσπάσει από το 22.
